Τι Περιμένεις... Κατερίνα Πήττα.

Μέσα σου, τόσο ύψος

να βρυχάται...

Ν' αλυχτά η λογική...

Τα πάντα,

ν' αντηχούν εντός σου εκκωφαντικά!

Κι εσύ;

Δεν ακούς τίποτα!

Απαρνιέσαι τις αισθήσεις σου...

Καθηλωμέν' η βούλησή σου...

Η αίγλη σου, παραδομένη στη φθορά!

Μετράς αιμάσσουσες πληγές

κι Άνοιξες αιχμάλωτες...

Αλίμονο! Μοιάζει να συνήθισες

Κι αντί να καταπιείς τα σκοτάδια σου,

να σηκωθείς,

το φως ν' ατενίσεις,

να λυτρωθείς,

συρρικνώνεσαι...

Τι περιμένεις;

Πόσο θάνατο θα καταπιείς,

μέχρι να ζήσεις;;;

Κατερίνα Πήττα