Μη Μιλάς... Χαμένα Όνειρα.

Κι όμως

Χάσαμε τελικά

Κάπου μέσα σ'αυτο το χειμώνα

Ο, τι είχε μείνει όρθιο

Κατερρευσε

Μη μιλάς!

Οι νεκροί δεν δικαιουνται

Να ομιλουν

Οι νεκροί δεν ανασαίνουν

Δε νιώθουν, δε θυμουνται

Μη μιλάς!

Στο μπράτσο σου χαραξε

Δυο χελιδόνια

Ίσως ήταν η αγάπη μας

Μικρό πουλι τρομαγμένο

Στον ώμο σου έγειρε η άνοιξη

Δεν ανθισαν οι νεραντζιές ακόμα

Κι ας μυρίζει ελπίδα ο αέρας

Στην κοιμισμένη πόλη

Η ζωή ξαποσταίνει

Ξεμακραινει το βήμα της

Κι εμείς σιωπηλοί την κοιτάμε

Ίσως ήταν η αγάπη μας

Μη μιλάς!

Αυτό το χειμώνα

Το λιογερμα πηρε αλλά χρώματα

Η μοναξιά κάπως νυσταξε

Κάπως γλυκά απλωθηκε

Σαν φίλη παλια καρδιακή

Ίσως ήταν η αγάπη μας

Μορφές ξεχασμένες

Μια δίψα, μια πείνα

Σε διψάω

Σε φόντο κόκκινο

Πως νοσταλγείς

Αυτό που δεν υπήρξε;

Ίσως ήταν η αγάπη μας

Μη μιλάς!

Αυτό το χειμώνα

Η σιωπή λυπάται

Η φωνή ντρέπεται

Κι οι νεκροί

Πεθαίνουν δυο φορες