Τα σύΝΟΡΑ της προτροπής και τα ΑΝΝΑπάντητα ερωτήματα της αποτροπής. Ημασταν κάποτε κι εμείς.
Οσο κι αν σας φαίνετε παράξενο , αν μας φαίνεται , δε γεννήθηκε κανένας μεγάλος , μα ούτε και ενηλικιώθηκε απότομα. Ολοι περάσαμε διάφορα στάδια χρονικών ηλικιών,είτε μας προσδιόρισαν , είτε δεν τ αφήσαμε να μας στιγματίσουν.
Γεγονότα που δράσαν καθοριστικά και επιδράσαν κυριολεκτικα, στην ψυχή και στον εσωτερικό μας κόσμο.
Και παλιά γινόταν ατασθαλλίες , να το πω ευγενικά ,ακόμα και με όλη τους τη σκληρή αλήθεια και υπόσταση , ασελγούσαν τα τέρατα ,πάνω σε παιδικές ψυχές ,σώματα ,που ούτε καν ,είχαν καταλάβει τα παιδιά εκείνα , το γιατί και παλεύουν ακόμα ίσως μέχρι και τώρα , να αντιληφθούν τι ήταν εκείνο ,που ένα νοσηρό μυαλό ,τα οδήγησε σε αποτρόπαιες πράξεις ,σκηνές ,που καθηλώθηκαν στο νου τους και αμαύρωσαν τη σχέση τους , με το αντίθετο φύλλο.
Ισως εκεί να βρίσκεται η αιτιία και ο διωγμός ,που θέλουν να προκαλέσουν σ άλλους , μα όχι για να πονέσουν ,παρά για να δείξουν την ισχύ τους ,πως μπορούν ,διεκδικούν το σώμα τους μεν,,,οι άλλοι με το δικό τους ίσως και ευγενή τρόπο, μα την καρδιά τους , ελάχιστοι θα ναι σε θέση να την πάρουν στα χέρια τους ,ως δώρο τιμής , προς αυτούς. Ημασταν κι εμείς κάποτε παιδιά ,ανέμελλα , αγνά , μα αρρωστημένα μυαλά ,είχαν αποφασίσει να καταργήσουν τις όμορφες απλές ,αγνές σκέψεις , να μας κάνουμε να ντρεπόμαστε , όχι μόνο για το σώμα μας ,αλλά και για το φύλο μας ακόμα.
Πορείες ζωής τους ,που ίσως και να μην το έδειχναν όλο αυτό ,αλλά κραύγαζε η αρρώστια της σκέψης και των πράξεών τους ,μέσα απ ις απόλυτες βουβαμάρες ,με ένα ξερό καλημέρα κοριτσάκι μου ,μη φοβάσαι ,έλα στον παππού ...κι άσε τη μαμά να κάνει τη δουλειά της .Φυσικά ,όχι ο παππούς , ο κανονικός ,παρά ένας μπάρμπας της όμορης γειτονιάς ,αυλής ,όπως παλιά ,που δεν ήθελε και πολύ ,να νιώσεις οικιεοότητα και κυρίως ασφάλεια μαζί του ,αφου είχες γίνεις κομμάτι της ευρύτερης οικογένειάς του ,παιδιών ,εγγονιών του .Οι επισκέψεις τακτικές και εναλλασσόμενες , η μαμά σου φίλη με τις κόρες του , μα εσένα , κάτι σ έσπρωχνε και δεν ήθελες καν να καθίσεις δίπλα του ,όλο στην απέναντι καρέκλα ,μακριά απ το ντιβάνι της κουζίνας .Που να πάει το παιδικό μυαλουδάκι ,πως ο δικός σου γείτονας ,καρδιακές φίλες οι κόρες με τη μαμά σου , θα θελε να εκμεταλλευτεί κατάσταση,για την οποία εσύ δεν είχες μάθει, γιατί οι επιταγές των χρόνων ,στιγμάτισαν το πιο θεάρεστο έργο..την υιοθεσία. Τα χρόνια γλυκά περνούν , κυλούν ,αφού έχεις νιώσει την απέραντη αγκαλιά , αγάπη των γονιών σου ,των συγγενών σου , μα η μια γιαγιά ,με τίποτα ,να μη σ αποδέχεται και να βάζει όλο ίντριγκες και κακίες ,ζήλιες και μίσος ανάμεσα σε σένα και στους άλλλους. Μα οι άλλοι,συγγενείς δικοι σου πάντα , με ανοιχτά μυαλά και απλωτούς ορίζοντες ,σε ξέρουν , σε λατρεύουν και ποτέ δε νιώθεις άσχημα και άβολα απέναντί τους ...όμως εκείνη..η γιαγιά σου ,πάντα πληγή ζωντανή ,στο μετέπειτα ακόμα εφηβικό σου νου.
Εςύ εκεί, στρατιώτης , να μην πουν τίποτα , να μη σου ξεφύγει τιποτα ,ούτε και το λάθος δε συγχωρείς στον εαυτό σου ,ακόμα και σήμερα ,κι ας στο φωνάζουν τα παιδιά σου , η κόρη σου ,εσύ εκεί ,θες τα πάντα άψογα ,στη δική σου εντέλεια ,αυτά όμως που σ αφορούν και διαπραγματεύονται τις δικές σου αλήθειες.
Ενα παιδί , ήσυχο ,καλοσυνάτο ,καλοκάγαθο , να βοηθά τους πάντες και στα πάντα ,ένα παιδί ,υπόδειγμα,όπως άκουγες πολλές φορές . Ηθελες να γευτείς τη ζωή,να αργήσεις απ το σχολείο , να κάνεις καμιά κοπάνα ,εε 2 κι αυτές στην Τρίτη Λυκείου ,μα και πάλι κάτι σε σκουτνούσε να φύγεις , να αφήσεις την όμορφη παρεούλα των κοριτσιών,φίλων σου και να πας σπίτι ,πίσω , θα φωνάζουν ,να μην αργήσεις .Τα πάντα στην εντέλεια ,τα πάντα δίχως ίχνος παραμικρής προσβολής απέναντί σου ,μα η ψυχή σου μαύρη ,δεν το δέχεσαι ,φωνάζουν και εγείρονται οι δικές σου σκέψεις ,τα δικά σου θέλω και τα όνειρά σου ,τα παύεις ,τα αποσιωπάς , μα κυρίως τα φιμώνεις....
Η ζωή μας φανερώνεται με χιλιάδες πρόσωπα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου