Κρατούμενοι... Νανσυ Μπασδεκη.

Χαμένη στης νύχτας την πορφύρα

μια χούφτα δάκρυα συγκράτησα

μες τις παλάμες

αιρετικά

το πέρασμα του χρόνου να διαλύσουν

μαλλιά λυμένα

μαύρα λουλούδια σκορπισμένα

στης ηδονής την ξέρα

χείλη τρεμάμενο κερί

τη μάχη δίνει η φλόγα να μη σβήσει

ανάσα περιμένει

πνοή ζωής

στα σκέλια να φουντώσει

στοές υπόγειες μας καρτερούν

κρεβάτι νυφικό στρωμένο απ’τις αράχνες

μαύρες υπόδουλες

του γιασεμιού και της λεβάντας

βαρειές κουρτίνες στέκουν υπερήφανα

τη συνουσία να καλύψουν

την ομορφιά της σκοτεινιάς

ο ήλιος μην ερωτευθεί

και σβήσει

τα δάχτυλα εμβάπτισα σε μύρο

τον πόθο στο μέτωπο να σου χαράξουν

ασημοκέντητη θωριά η σκέψη

την όμορφη εικόνα σου φιλά

σήμα σου στέλνει

μες το λαβύρινθο της ηδονής

τον μίτο να ξεσκίσουμε

την έξοδο κινδύνου ν’αφανίσουμε

σφιχτά ενωμένοι να βρεθούμε

δίχως διέξοδο κρατούμενοι

του πόθου

Νανσυ Μπασδεκη.