ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΧΑΝΕΤΑΙ
σαν ποτήρι με κόκκινο κρασί,
που πλάγιασε ριγμένο,
σε τραπέζι αγάπης,κι εσύ,
μ'από θυμο τρανταγμενο,
στην άκρη,
στο χείλος,
ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
με δάκρυ,
κυλά σα Νείλος,
στην καρδιά την λαβωμένη,
στου μεθυσιου τη ζάλη προδωμενη.
Χάνεται σαν των βουνών ανάβαση,
του πόνου
η<<υπέρβαση>>,
μ'αισιοδοξία φτιαγμένη,
και στα ψηλά τα όρη λυτρωμενη.
Σπάει σαν πάγος το <<υπέρ>>και σαν φωνή,
ΑΑΑΑΑΑΑ
γλιστρά στα χιόνια ,
σε<<βάση>> μόνο ασταθής είν'η ζωή ,
στου ιλιγγου τα κλωνια.
Χάνεται ενα όνειρο θολό
που ανησυχα σαλευει,
αναρωτιέται πια βουή;
προς μνήμη του ζητάει να οδεύει;
Για ποιο σκοπό τόσο κακό
και θρυψαλα ένας κόσμος;
για ένα ωράριο <<φτωχό>>,
σ'ενος ξυπνητηριου τροχό,
να χάνεται ο δυόσμος.
Χάνεται καθώς πολλά ή λάθος λόγια,
σπάσανε με κρότο την σιωπή,
και το χαμόγελο το έβαλε στα πόδια,
Χάνεται γιατί γδυθηκε μία φιλία,
για να πάει να πλυθεί,
οι μάσκες βγήκαν με δειλία,
μα είδα γύμνια που α-ποθει.
Χάνεται η γαλήνη στην φωτιά,
για το τίποτα, έτσι απλά,
να περνάει ο καιρός,
με γέλωτα του καθενός.
Χάνεται ενα<< αγαπώ>>,
αχ είναι τόσο φωτεινό,
μα αιχμηρό στέκει απο πίσω το<<εγώ>>,
που σαν χαφιές ακολουθει,
θα την σταυρώσει την αγάπη να σωθεί.
Χάνεται, χάνεται
σαν ερωτας ζαλίστηκε,
απ'τα πολλά αρώματα,
σκορπίστηκε σ'ονόματα,
γκρεμίστηκε ότι χτίστηκε,
τ'ανοικια τα σώματα,
χαθήκαν στα παπλωματα.
Χάνεται ενα μέλλον που όλο ψάχνω,
στον χρόνο μου τον υπναρα να βρω,
μα σαν αιωνόβια χελώνα,
της τύχης ψάχνει τον καιρό.
Χάνεται μία ζωή,
ωωω! αλίμονο η ζωή,
αχ και να 'ξερα γιατί!
χάνεται σε μια στιγμή!
ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΚΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
σαν μια ημέρα λαμπερή,
μα απο γυαλιά ηλίου σκούρα,
κόσμου ακούγεται μανουρα,
φωτοφοβια στο κερί.
Έρχεται κι η <<δυστυχία>>,
ήττα χωρίς αφετηρία,
σ'ανιδιοτέλεια παιδική μα και σοφία.
Λες και ποτέ δεν προϋπόθετε
αγκαλιά,
σε αγώνα κοινό μ'ανεμελιά
τα σκούρα μάτια δεν έγιναν μελια.
Έρχεται άγνωστος και ξένος,
όπου στέκει στο κατώφλι,
και στου σπασμένου κόσμου τσόφλι,
ζητά να γίνει αγαπημένος.
Έρχεται μια ερώτηση <<μεγάλη>>,
<<εμπεριστατωμένα>>εξηγεί πως δεν έχει άλλη,
παρά μόνο μια απάντηση σωστή,
δεμένη στης ανόητης σοφίας την κλωστή.
Έρχεται μια ολοκληρη απάντηση,
που διάλογο μαζί σου ξεκινά,
και αναρωτιέσαι γι'αυτην αχ τι συνάντηση!
η <<συντροφια>> της έχει τόσο μοναξιά!
Έρχεται ενα παρελθόν,
που σου ζητά επίμονα ν'αλλαξει πεπρωμένο,
και σύ γυρεύεις στο μέλλον, στο παρόν,
σ'ανατροπης τροχιά ότι είναι καμωμένο.
Έρχεται μια ανυπόμονη,
και το τακούνι της χτυπάει παρεξήγηση,
δεν έχει χρόνο,
μια στιγμή,
να περιμενει για εξήγηση.
Έρχεται ενας δρόμος
με συμφόρηση κυκλοφοριακή,
που στο διάβα του η ζωή σου στέκει οριακή,
κουρασμένη,
εξαντλημένη,
σαν ένα άχρηστο σακί.
Έρχεται χωρίς λόγω ενα <<όχι> ,
τα<< ναι >>που νά'βρουμε ξανά;
τα κυνηγώ με μια απόχη,
σαν πεταλούδες με φτερά.
Έρχεται κι ένα ταξίδι,
κι εσύ να ψάχνεις μανιακά,
μα εισητηριο χαμένο ήδη,
του ανέμου η παλιά σοδια.
Έρχονται ύστερα κι οι άλλοι,
που σε διαβεβαιώνουνε και λένε,
πως υπάρχουν κι άλλα
μα όλο κλαίνε,
παραπατουνε μέσ'τη ζάλη.
Έρχεται κι η ζωή μου πάντα,
βρίσκοντας μονοπάτι για να πάρει,
μου υπόσχεται <<θα δεις φεγγάρι>>,
σε δρόμο επιστροφής αγάντα.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου