Οδηγίες προς ποιητή... Στέλλα Βρακά.

Στις τελείες να σταματάς για να παίρνεις

ανάσες.

Κόμματα να μην βάζεις

ας κάνει καθένας τις μικρές παύσεις του

όπου θέλει.

Τα θαυμαστικά δεν τα χρειάζεσαι

μπορεί να θαυμαστεί ή να απαξιωθεί

το ποίημα στο τέλος του

χωρίς το σημείο αυτό της στίξης.

Τα αποσιωπητικά καθόλου απαραίτητα

δεν είναι

εκτός αν το αβέβαιο θέλει να μιλήσει κατά

την ερμηνεία του αναγνώστη.

Μπορείς να μιλάς για παλιά αγγίγματα

και εφιδρώσεις συναντήσεων.

Για τους βρόγχους των λέξεων μπορείς

να γράφεις.

Τα όνειρα που μιλάνε για τις αφές που ανιχνεύουν

την ζωή

ψυχρά

θανάσιμα

και άσκοπα

δεν ξέρω τι μπορούν να προσφέρουν

στον αναγνώστη με το τεκμήριο της αθωότητας.

Για τις ματαιώσεις των πράξεων να μιλάς

όταν καρφώνουν τις στιγμές

κι η μνήμη φορεμένη κατάσαρκα

κουβαλά την οδύνη.

Κι ύστερα με το κουρασμένο σκοτάδι οδηγό

άσε το φιλί στην κραυγή της θανάσιμης καμπάνας.

Έπειτα με το αποκαλυπτόμενο φως

βάλε τα γράμματα στην φωτιά

και το ποίημα θα γραφτεί σε φωτεινότερο

ουρανό με το κλειδί του γήινου άχρηστου

σκουριασμένο.

~Στέλλα Βρακά~