Η βεβαιότητα και η σιγουριά που μας δίνει η αγάπη της , δεν πάει να πει ,πως θα πρέπει και εμείς ,εσείς ως παιδιά να υπερβαίνεται τα εσκαμμένα και να φέρεστε με αναίδεια και αυθάδεια.
Η σιγουριά πως πάντα ήταν ,είναι και θα είναι πάντα διπλα σας ,δε σας δίνει το δικαίωμα , να την αμφισβητειτε , να της αφαιρείται το δικαίωμα να εκφραστεί ,ακόμα και λάθος , να τοποθετηθεί ,αλλά κυρίως να ακουστεί κι αυτής η φωνή .
Μου λένε ,φωνάζεις , δε σταματάς , δε θες να καταλάβεις το όταν σου λέμε το σταμάτα ,είναι το σταμάτα.
Όχι δε θα το κάνω ,γιατί η ελευθερία της σκέψης και του λόγου μου ,μου δίνει το αναφαίρετό μου δικαίωμα να μιλήσω και να τοποθετηθώ.
Το χω γράψει πολλές φορές ,πως αν με δουν να σταματώ ,να ανησυχήσουν και να θορυβηθούν.
Όσο θέλω ακατάπαυστα ,να νοιάζομαι , να ασχολούμαι , να ρωτώ και να θέλω να μάθω ,δεν έχουν να φοβούνται τίποτα .
Μα όταν έρθει η ώρα που δε θα ασχοληθώ με τίποτα και με κανένα τους ,τότε να προβληματιστούν και να αρχίσουν να ψάχνουν τι με οδήγησε σ αυτή την απόφαση.
Το ότι σε ηλικία 22 ετών είχα και το πρώτο μου παιδί , στα 23 το δεύτερο στα 26το τρίτο και στα 34 το τέταρτο , δε με καθιστά ,ούτε αλάνθιστη ,ούτε ανεύθυνη , μα ούτε και άξια να δεχθώ πόλεμο , να υποστώ έναν ψυχικό τραμπουκισμό , για το ..για ποιο λόγο έφερα στον κόσμο αυτά τα 4 αστέρια .
Το ότι μικρή μικρή θέλησα να ενταχθώ στο πολυπληθέστερο ομαδικό σύνολο ,των γονέων και των βαρών των οικογενειακών ,νομίζω δε δίνει το δικαίωμα ,ακόμα και στα παιδιά μου , να κρίνουν ή να επικρίνουν στάση ζωής μου .
Αλλά στο 4, στην ηλικία των 34 εε ναι , μεστώνει το μυαλο , ωριμάζει η σκέψη ,
Κι όσο πλησιάζουμε τα σαράντα ,τότε ,αρχίζει το μυαλό και σκάβει , πληγώνει τον εαυτό του και παλεύει να δει τι έκανε λάθος και όσο μπορεί να το διορθώσει .
Ίσως ή και σίγουρα να μη γίνεται αποδεκτό , αρεστό από τους άλλους ,αφού τους χαλά ενδεδειγμένες και συνήθεις ως τώρα ισορροπίες ,αλλά εσύ ,πονάς , σκίζεις τα σωθικα΄σου και θες να απελευθερωθείς απ τα προκλητικά των άλλων δεσμά .
Κάθεσαι και φέρνεις μια γύρα τη ζωή σου και βλέπεις πως για σένα δεν έκανες τίποτα , τα πάντα για τους άλλους και πάλι κανείς δε θα ναι ευχαριστημένος , μα ούτε κι ο πολυπόθητος γλυκός λόγος που χρόνια πρόσμενες , δε θα ρθει ποτέ .
Τότε ανακατασκευάζες τα κουτάκια του μυαλού σου ,ρίχνεις το κάστρο των ανοχών και των αντοχών σου και καταστρώνεις το δικό σου σχέδιο ,ζωής , αποπλάνησης θετικής και δημιουργικής του είναι σου και της ιδιοσυγκρασίας σου .
Δεν τους αρέσει ,στο κάνουν απόλυτα καταννοητό ,μα εσένα ,εμένα δε με νοιάζει πια ,αφού οι στόχοι μου είναι εδώ και έναν έναν τους καταρρίπτω.
Μα πάντα θα τους θες δίπλα σου , συμπαραστάτες στο έργο σου ,αλλά δεν είναι κανείς ,αφού τους έδειξες τον αληθινό σου εαυτό ,αποκομμένο από τοξικότητες και δολοπλοκίες .
Θα μου πει κάποιος ,όταν γίνεσαι μάνα ξεχνάς τα πάντα και αφοσιώνεσαι στα παιδιά και στο σύζυγό σου .
Μα κι αυτό που έκανα , δεν έβλεπα αλλαγή ,στο τι ?
Στο να σέβονται τις επιλογές μου και να συμπάσχουν με τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου .
Ίσως όταν δουν μια καρέκλα άδεια , μια μνημη που να σφαδάζει απ τον πόνο ,να αναλογισθούν συμπεριφορές ,λόγια ,πράξεις ..
Μα τότε θα είναι πολύ αργά για όλους μας .
Πάντα το έλεγα ,το λέω και θα το λέω ...
Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ,ΠΡΩΤΟΣ ΤΩ ΛΙΘΩ ΒΑΛΛΕΤΩ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου