Δροσοσταλίδες της ψυχής,
της νιότης μας φευγάτες,
μα σαν τις χάσεις μάτια μου,
πάλαι η ψυχή ζητά τες.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
του φθινοπώρου στάλες,
πέφτουν στη λίμνη της καρδιάς,
σαν δροσερές ψιχάλες.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
φύλλα πεταλουδίζουν,
κρατιούνται απο μια κλωστή,
στο χώμα φτερουγίζουν.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
πέφτουν και τελειώνουν,
σ´άλυκο αίμα της καρδιάς,
κι αμέσως το θολώνουν.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
φύλλα έχουν χλωμιάσει,
στ´άδηλα μονοπάτια της,
βαθειά τάχει χωνιάσει.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
δάκρυα ανακατεμένα,
της λύπης ή και της χαράς,
κάποτε μπερδεμένα.
Τα φύλλα αλλάξανε μορφή,
στάζουν δροσοσταλίδες,
στο χώμα καθώς πέφτουνε,
μοιάζουνε με ψηφίδες.
Δροσοσταλίδες της ψυχής,
που την ψυχή γλυκαίνει,
ότι γεννιέται ,χαίρεται,
και πάλιν αργοπεθαίνει.
Αντρουλλα Θεοκλη Νικηφόρου 24/6/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου