Άσπιλος Χρόνος... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Κυκλάμινα και άγρια κρίνα κρατά το κορίτσι

στο περβάζι της θάλασσας.

Λικνίζεται το φως στις στέγες του ωκεανού.

Σταυρολούλουδα στο ξωκλήσι της Παναγιάς

στην άκρη του βράχου με τα ασημωμένα γλαροπούλια,

γυροφέρνουν στις ακρογιαλιές οι χρυσαετοί.

Περιστέρια στα χέρια της Καρυάτιδας

που περπατά αγέρωχη στα κύματα.

Η δόξα τραγουδά στην κόψη της απεραντοσύνης.

Άσπιλα τα άδυτα του χρόνου.

Η αιωνιότητα εκτυφλωτική στις επάλξεις του ορίζοντα.

Άγιος, άγιος ο βαθύς ουρανός.

Διάφανη η μνήμη της γαλήνης.

Ελεήμονες οι χρόνοι οι αιώνιοι.

Ακούγονται τα βήματα του Θεού.

Γλυκιά μελωδία από τα σήμαντρα των ουράνιων μονών,

θυμιατίζουν τα θυμιατά του ήλιου.

Πάμφωτοι οι άγγελοι στ’ άσπρα άλογά τους

ευαγγελίζονται τη χαρά την αστείρευτη

του υπέρλαμπρου αιώνα.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό HOMO UNIVERSALIS

της αγαπημένης μας Γεωργίας Κοτσόβολου.