Κατέρρευσε... Αννα Ζανιδακη.

Η λαχτάρα της να ζήσει το όνερό της ,είχε καταρρεύσει τη θέλησή της ,για να το νιώσει .

Ο φόβος της για την αποδοχή του ή όχι , τη γέμισε με ενοχές και δε θέλησε να δώσει το παραμικρό στοιχείο για να το δει .

Πάλευε μέσα της , μα ήθελε να δώσει το δικό της αγώνα ,που βέβαιη σ αυτή τη μάχη θα ήταν και πάλι μόνη της .

Τα δάκρυά της ,σφούγγιζαν το πέπλο της σκέψης και στράγγιζαν το υφαντό της ανεξίτηλης και αέρινής της υπόστασης.

Μελετημένα τα πάντα ,ηξερε πως αν άνοιγε τα χαρτιά της ,ίσως ή και βέβαια να υπήρχε ο αντίλογος .μα δεν ήταν έτοιμη και παρέμενε σιωπηλή και υπομονετική .

Το ράκος που έκρυβε επιμελλώς μέσα της ,είχε αρχίσει και ήθελε να βγει να κατασπαράξει τους δράκους και τα ζιζάνια ,που είχαν συντελέσει στη διασπορά φόβου ,ανασφάλειας ,αλλά πιο πολύ να μη το χάσει.

Έτρεμε έτσι και έχανε τα ίχνη του ,παρά τα ακολουθούσε με ίχνος αγάπης ,όπως ο ίδιος της είχε ταξινομήσει στις δικές του ηθικές μοιρασιές και άφηνε το δικό της χώρο ,να καλυπτετε απο ελπίδες ,που δε λέγανε να αναζωπυρωθουν και να αναδείξουν το μεγαλείο τους .

Στεκόταν παρατηρητής ,εκείνης της αφύλακτης διάβασης ,αφού ήξερε ,πως αν έκανε το νόημα να σταματήσει και να ζήσει τα σχέδιά της και τις πορείες της ,δε θα του λεγε με τίποτα όχι ,αλλά και πάλι παιδευόταν ,στα αν , ίσως τα γιατί και τα πολλαπλά διότι .

Κυβερνούσε το πλοίο της αγάπης , μα πλέον , ήδη είχε πολλές μορφές και την είχαν μπερδέψει όλα αυτα΄.

Τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο κι όταν επέμενε να τα ξεκαθαρίσει για να κάνει τους καλούς λογαριαμούς, η καθαρότητα και η διαύγεια του άλλου πνεύματος ,την απορροφούσε και η χαρισματική του όψη ,απάλυνε κάθε αναμονή και κάθε της επιθυμία.

Μα είχε χαρακτηρισθεί ,φιλία ,δυνατή , αληθινή ,ατόφια ,για μια πλευρά και η άλλη , δεν είχε παρά να υπακούσει και να ταξιδεύει σε μέρη ανέπαφα κι ανέγγιχτα από φόβο και πιθανές ικασίες ,στο χώρο του ονείρου και της δικής της παραμυθοχώρας.