Θυμάμαι εκείνο το πρωί
με μάτια βουρκομένα,
του χωρισμού μας τη στιγμή
με βλέμματα θλιμμένα.
Πατέρα πως σε νοσταλγώ
τι κι αν περάσαν χρόνια,
τη μέρα αποχωρισμού
τη σκέφτομαι ακόμα.
Το δάκρυ σου μες στη ματιά
κρατούσες να μην πέσει,
ο ζωντανός ο χωρισμός
κόμπο με έχει δέσει.
Κομμένα πόδια και βαριά
μία χαραυγή τ'Απρίλη
σκουπίζοντας σου τη βροχή
με χωρισμού μαντήλι.
Στον κόρφο μου να το κρατώ,
να εχω μυρωδιά σου,
ανασαιμιά και φυλαχτό
από τα δάκρια σου.
Και η παλια τραγάσκα σου
με ιδρώτα ποτισμένη,
η φτώχεια και η πινα μας
επάνω της γραμμένη.
Μου' δωσες το καπέλο σου
αντί για χαρτζιλίκι
κι ένα φιλί στο μέτωπο
για να μου φέρει τύχη.
Ορφάνια απ' τη μανούλα μας
και τα βουνά κλαμένα,
πατέρα μου'δωσες ευχή,
με πάντρευες στα ξένα.
Βαθειά μου νιώθω πως πονάς
για μένα όταν πονάω,
κι σκέψη σου μ'ακολουθεί
στα ξένα όπου πάω.
Ποθώ κοντά σου να βρεθώ
και στα παλιά λημέρια,
με συναισθήματα χαράς
να σφίξουμε τα χέρια.
Κι αν η πλανεύτρα ξενιτιά
να με κρατά μακριά σου,
πως νιώθω εγώ σαν ορφανή,
μου λείπει η αγκαλια σου.
Αθηνά Παππά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου