Απαστράπτουσα βουή η οργή του Ολύμπιου Δία
αντηχεί τα κεραυνοτύμπανα στην αγριωπή νυχτιά
εκσφενδονίζοντας διαμάντια του νερού.
Ήχοι μακρόσυρτων κουπιών, παφλάζοντας
οι χτύποι των παραθυρόφυλλων αντιστέκονται
στον φερμένο απ’ τα πουλιά του βορρά άνεμο,
που αναμαλλιάζοντας τα δέντρα σφυρίζει
το μαστίγιό του στα απροστάτευτα κορμιά.
Ρυάκι οι σταγόνες στου άστεγου το στέκι
παρασέρνουν ένα δάκρυ ελπίδας.
Ο καημός του βράχος ασήκωτος κακοφορμίζει
της απελπισίας το ματωμένο πόνο,
άνθρωπος της διπλανής πόρτας, σφίγγοντας
το ζωνάρι της ανέχειας, πίνει τον καφέ
της πίκρας στου ουρανού το ξέφωτο μπαλκόνι,
με τη μοναξιά να χορεύει γύρω του
στην καρδιά της ακύμαντης λαοθάλασσας.
Ξεχασμένος στη γωνιά του
το βοριά παρακαλάει να μη δείξει
την οργή του στο ταλαίπωρο κορμί του.
Σμήνη φωτεινών πυγολαμπίδων τα παράθυρα,
τρυπώντας το παλτό της μαυροφορεμένης
νύχτας, μαρτυρούν έναν άλλο κόσμο,
έναν άλλο τρόπο ζωής.
Κάθε νύχτα στο παγκάκι, με τον γκιώνη
μελωδό, το δικό του ψάχνει αστερισμό.
Σύντροφο στη μοναξιά του τον καημό του
να του πει, πως το φάντασμα της πείνας,
δίκοπο μαχαίρι στη ζωή, τον τρομάζει πιο πολύ
απ’ της πάχνης το λευκό σεντόνι.
Σαν ο ήλιος του χαϊδέψει το σκελετωμένο του
κορμί, μ’ άγνωστο να δείχνει η πυξίδα,
σέρνει στην πολυκοσμία, με ένα σκότος στην ψυχή,
τα κομμάτια της ταλαίπωρης ζωής του,
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή:
"Ανήκω στον Αγωνιστή" για περισσότερη ποίηση
στον πιο κάτω δεσμό: https://blogs.sch.gr/iotatsis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου