Τριακόσια άλογα... Γιώργος Τσιβελέκος.

Τριακόσια άλογα το 'σκασαν από έναν ιππικό όμιλο,

για να πάνε να περιφράξουν και ν' απομονώσουν

κολώνες ρεύματος ασυντήρητες και μη ελεγμένες,

οι οποίες ήταν έτοιμες να πάρουν φωτιά

και βρίσκονταν δίπλα στο δάσος,

να φωνάξουν δασοφύλακες να προσέχουν

μην άλλοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν

δολοφόνοι και τρομοκράτες

το πετύχουν κάνοντας εμπρησμό

και κάπως έτσι να γλιτώσουν

από μια μεγάλη καταστροφή,

ίσως και το τέλος του κόσμου.

Όμως, δεν είχαν τι να φέρουν για τον σκοπό αυτό

κι έφεραν άχυρα.

Όμως, φώναξαν στους ανθρώπους

να κάνουν τη δουλειά τους

και δεν τα κατάλαβαν.

Παρανάλωμα έγιναν τ' άχυρα

και σε λίγο άρπαξαν φωτιά κι οι ουρές τους.

Δεν είχαν προς τα πού να τρέξουν για να σωθούν

κι έτσι άρχισαν να καλπάζουν

προς τ' αδιέξοδο των ανθρώπων.

Όμως, οι άνθρωποι τα 'χαν ξεχάσει.

Ήταν απασχολημένοι με το να προσπαθούν

να βγάλουν το μάτι ο ένας του άλλου

και με το να μετρούν αν ο ένας πήρε πιο πολλά

ή πιο λίγα απ' τον άλλο,

ώστε να ξέρει τι θα δώσει ή θα κλέψει

την επόμενη φορά.

Ήταν απασχολημένοι με τον θάνατο,

τον οποίο μόνο όταν δουν αυτοπροσώπως

φοβούνται και τρέμουν

και μόνο τότε θυμούνται

πως δεν ασχολήθηκαν, όσο της άξιζε,

με τη ζωή που πλέον χάνουν μέσ' απ' τα χέρια τους,

όπως μια μάνα το παιδί απ' τα σωθικά της.

Όμως, οι άνθρωποι τα 'χαν ξεχάσει

και τ' άφησαν να τρέχουν και να χλιμιντρίζουν

με τις, άλλοτε ανέμελες, χαίτες τους

να τσουρουφλίζονται και να μυρίζουν καμένο μαλί

και στα ολοστρόγγυλα μάτια τους,

στα όποια άλλοτε έλαμπε η καλοσύνη

στην πιο διαυγή μορφή της,

να καθρεφτίζεται η θλίψη και το παράπονο

για μια αδικία μεγάλη

και τον μαρτυρικό θάνατο που έβρισκαν.

Λίγο πριν ξεψυχήσουν,

τα εξακόσια καλοκάγαθα μάτια

δεν είδαν μόνο έναν σκοτεινό ουρανό

και μια σταχτί θάλασσα στο βάθος

να τ' αποχαιρετούν.

Είδαν τον θάνατο να γλείφει λαίμαργα τη γλώσσα του

κοιτάζοντας τους ανθρώπους

και κάνοντάς τους όρεξη

και κατάλαβαν πως ο κορεσμός,

που θα του πρόσφεραν τα ίδια,

θα διαρκούσε ελάχιστα έως καθόλου,

γιατί ο θάνατος δε μετράει ζωές, μα λάθη

-του είναι πιο συμφέρων αυτός ο λογαριασμός,

αφού τα λάθη βγαίνουν πάντα πολύ λιγότερα

απ' τις χαμένες ζωές

κι έτσι μπορεί να 'χει ήσυχη τη συνείδησή του

και με τη δικαιολογία, μάλιστα,

πως είχαν ήσυχο το κεφάλι τους οι άνθρωποι πρώτοι.

*Προς τιμήν όσων έδρασαν

κι έσωσαν τα τριακόσια άλογα περίπου

που κινδύνεψαν απ' την πυρκαγιά στη Βαρυμπόμπη.

Προς τιμήν των ηρώων που ζουν ανάμεσά μας.

Χάρις σ' αυτούς το ποίημα αυτό

δεν κατέστη απολύτως αληθινό.

4/8/21