Αλαφιασμένος έτρεχε στην καιόμενη νύχτα,
ξοπίσω από μιά μυρτιά, ψάχνοντας το ποτάμι.
Μια νυχτερίδα στη σκεπή,καπνίζεται και φεύγει.
Κόκκινο κατακόκκινο απόψε το φεγγάρι,
κανείς , στιγμή δεν στέκεται να ιδεί τί φταίει που κλαίει.
Μην τον ζητάς τον ποιητή,
Απόψε αντί για ποίημα,
έμπνευση έχει φοβερή την κόλαση του Δάντη.
Ποιός Νέρωνας φαντάστηκε πως ξανακαίει την Ρώμη;
Βάλε φτερά στα πόδια σου, πεύκο μου γερασμένε,
και πες στα κουκουνάρια σου παιχνίδι πως δεν είναι.
Πύρινες γλώσσες βάλθηκαν την γη να αφανίσουν.
Δεν είναι εδώ ο ποιητής,
Σταγόνες αίμα ,διάσπαρτα κόκκινα κεραμίδια,
που κάποτε καμάρωναν σε σπίτια με λουλούδια.
Σειρήνες, τρόμος, πανικός,αλλαλαγμοί πολέμου,
για ποιόν να γράψει ποίημα;
Καμένη η κούνια στην αυλή,τα παραθύρια χάσκουν,
αχόρταγη τρέχει η φωτιά ,να τα προλάβει όλα.
Μην ψάχνετε τον ποιητή,
Μάτια γιομάτα θάνατο,τρέχουνε σαστισμένα,
δεν έβλαψαν, δεν ζήμιωσαν, γιατί τα ξεσπιτώνουν;
Τρέχα αητέ μου, πρόλαβε, δείξε τους πως να βγούνε,
Άδεια κουφάρια ,κάρβουνα, κανείς δεν τα λογάει,
χωρίς ανθρώπινη λαλιά, θύματα δεν τα λένε.
Γράψε,που είσαι ποιητή;
Μην κλαίς,ολόρθος στάσου.
Στάχτες σκορπάει ο ουρανός,τα δάκρυα καήκαν
Σπαράζει η γη,δεν την ακούς;
Για αυτήν απόψε γράψε!
Φωνή να γίνει ο στίχος σου,να διώξει τα σκοτάδια,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου