Στη χαρά η Ψυχή σου σιωπά,
γαληνεμένη, ποτισμένη
από νάματα ευτυχίας.
Στη γλυκιά μελαγχολία
ξυπνά ξαφνιασμένη, ανασκουμπώνεται
και τρέχει βιαστική, ξυπόλητη
στους βρεγμένους δρόμους.
Αλλόφρονη ψάχνει περάσματα να βρει,
παγιδευμένη σε τσιμεντένια δάση.
Ποια είσαι;
Από που έρχεσαι;
Ποια μυστική πορεία ακολουθείς;
Γιατί της λησμονιάς πίνεις νερό
σε κάθε νέο σου ξεκίνημα;
Είσαι παιδί
της συλλογικής μνήμης του κόσμου.
Ένα κομμάτι της παγκόσμιας Ψυχής,
που έχει παγιδευτεί
σε σώμα μυστικό και απροσπέλαστο.
Ψάχνεις φτερά για να πετάξεις κει ψηλά.
Χτυπιέσαι και κουρνιάζεις στη σιωπή,
να ξαποστάσεις μια στιγμή.
Μα δεν ξεχνιέσαι,
κοιτάς τα ουράνια και συλλογιέσαι
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΕΔΕΜ 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου