Άνεμος δακρυσμένος στάθηκε στα μάτια σου
τα απορημένα, Ιάσονα.
Με τους εικοσιτρείς Μάηδες
λουλουδιασμένους στην όψη σου,
με το χαμόγελο ακόμη ζεστό
στην παγωνιά του θανάτου!
Σπαρτάρησε το κορμί σου στο χαροπάλεμα,
σάβανο ο αγέρας
ο θρήνος ξέσκισε τα σωθικά του.
Γύρισε η ψυχή και φίλησε σπαρακτικά
το σώμα που αποχωριζόταν,
οι παλάμες σου ανοιχτές να παρακαλούν
για λίγη συμπόνια,
το αίμα παγωμένο
κι η πόλη ένας απέραντος τάφος.
Χρόνος άπονος πάνω στο στήθος σου το ξέπνοο,
κάγχασε ξεδιάντροπα ο Χάρος.
Ώρα, που πήρες την ψυχή,
σε ποιο γκρεμό πηγαίνεις;
Μικρή στιγμή, ακίνητη,
που έσβησες τον ήλιο!
Το παλικάρι έγειρε, κρύο το μέτωπό του.
Φύσηξε άνεμος τρελός πάνω στο πρόσωπό του,
Πέρασε κι η άνοιξη χλωμή από τα βλέφαρά του.
Το παλικάρι έφυγε, χάθηκε η λεβεντιά του.
Θρήνος βουβός, ανείπωτος,
Στη μνήμη του Ιάσονα, που χάθηκε έξω από τη Βουλή.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου