Από Πόθο και Πάθος... Ειρήνη Λεοντάρα.

Και φώναζε

Σχεδόν ούρλιαζε από πόθο και πάθος.

Αγάπη έλεγε, αγάπη..

Έλα κοντά!

Και μην αργείς άλλο...

Κάθε που κοντοστέκεσαι

ο ήλιος κρύβεται μέσα στα βουνά

Η θάλασσα σκεπάζει τους βράχους

και η πνοή μου κόβεται.

Ανάσα μου εσύ, γλυκιά ανασεμιά μου

Αναπνοή μου σβήνεις

Λαχτάρα μου εσύ!

Έρωτας...

Τη νύχτα απλώνεται στο χρυσό και ασημένιο χαλί

Και τα άστρα, τα άπειρα ακούνε τον κρυφό μου πόνο.

Έρωτα μην αργείς...

Έρωτα με ζαλίζεις...

Έρωτα με σκορπίζεις...

Πόσο να αντέξει αβοήθητος, θνητός;

Θεός κι αν είναι μόνο, καμώνεται το νικητή

Μα πρώτιστα εκ των πρώτων, ηττημένος.

Μα στην πορφυρή αγάπη!

Στο χρώμα το λευκό!

Στα δάχτυλα, τα λεπτεπίλεπτα!

Στα μάτια, του ουρανού στα χείλη του Ρόδου!

Χάνομαι ο ανήμπορος

Παραλύω.

Ειρήνη Λεοντάρα