Κάποτε νιώθαμε αετοί... Ιωάννα Καγκαρά.

Κάποτε είμασταν παιδιά χωρίς

τον κόμπο στην καρδιά

με τη χαρά γεμάτη

πετάγαμε σαν τα πουλιά

χωρίς να νιώθουμε σκλαβιά

και να μην τρέχει δάκρυ.

Βλέπαμε τον Παράδεισο

και όχι μια μαύρη άβυσσος

από πολύ ψηλά

σαν χελιδόνια νιώθαμε

πετώντας να ξεχνιόμαστε

μες την ανεμελιά.

Κάποτε νιώθαμε αετοί

περνάγαμε σαν αστραπή

τον ουρανό σαν ακροβάτες

Μα τώρα γέμισε καπνούς

μαυρίλα και κρότους δυνατούς

και σπαραγμό από μάνες.

Εκεί θα ψάξω να σε βρω

Θεέ μου εκεί στον ουρανό

να σου αφήσω ένα γράμμα.

Να φέρεις ξανά την ηρεμία

της κόλασης την τρικυμία

στεγνώνοντας το κλάμα.

Να γίνουμε χαρταετοί

και με ανθρώπινη ψυχή

μυνήματα να στέλνουμε

Στον πόλεμο της ανθρωπότητας

η λέξη της αιωνιότητας

Ειρήνη τη φωνάζουμε

και αυτήνε όλοι θέλουμε!

Ιωάννα Καγκαρά