Απρόσμενα... Πετρούλα Σιόγκα.

Ήρθαν απόψε οι λέξεις σου..

Απρόσμενα!

Περιμένοντας υπομονετικά έξω από την πρώτη μου

επαφή με το όνειρο..

Ήταν πουλιά που θέλαν να συμμετέχουν στο πέταγμα

του κύκνου που μόλις άνοιγε τα φτερά του.

Ήθελαν να μάθουν τι ήσουνα για μένα!

Τι ένιωθα.

Πώς σε έβλεπα με τα μάτια κλειστά.

Και πως είχα καταφέρει να αφήσω χνάρια πάνω

στο δικό σου όνειρο.

Και εγώ δεν είχα τίποτε να τους πω!

Παρά μονάχα να με ακολουθήσουν στο πέταγμα

της πορείας προς την δική σου ψυχή.

Είδαν ολα αυτά που δεν μπόρεσες

να δεις.

Όλες τις στάσεις μου για βαθιά ανάσα.

Όλη την ομορφιά της φύσης σου.

Όλες τις εποχές σου.

Είδαν έναν ουρανό γαλάζιο που κοκκίνιζε

κάθε φορά στον ορίζοντα με την σκέψη μου και μόνο.

Είδαν το χαμόγελο μου που σαν το φεγγάρι

σου έφεγγε της νύχτες και σου έδειχνε

το δρόμο για απελευθέρωση..

Είδαν και το τραγούδι μου που σαν φωνή

αηδονιού απλωνόταν μπροστά στα μάτια σου

αλλά η καρδιά σου δεν το αναγνώρισε.

Και νόμιζε ότι θα το ακούει συνεχώς

Το μπέρδεψε με τα άλλα πουλιά!

Και τέλος είδαν το δάκρυ μου με όλα τα ...σ'αγαπώ..

Όταν αντίκρισε:

Ένα λουλούδι στο κήπο σου που προσπαθούσε

να ανθίσει αλλά δεν είχε βρέξει πολύ καιρό..

Και έτσι του άφησα την Χρυσή μου σταγόνα,

για να έχει την δροσιά του.

Τότε κατάλαβα γιατί ήρθαν απρόσμενα οι λέξεις σου!

*ROSI*