Νοσταλγικό φλαμένγκο
χορεύει η αυγή.
Σ' ένα ταγκό κρεσέντο
η σιωπή με καλεί.
Τακουνάκια ρυθμικά,
παλαμάκια χτυπούν.
Αυγινές δοξαριές,
γλαροπούλια μεθούν.
Ο άνεμος μ' άδραξε
σε νοσταλγικά λιμάνια.
Η ζήση με πότισε της
πίκρας χαρμάνια.
Τα κύματα με δίδαξαν,
θάρρους βήματα.
Διέξοδο να βρίσκω ,
σ' ισορροπίας νήματα.
Τη νιότη να σχεδιάζω,
σκίτσα ψηφιδωτά.
Στις τρικυμίες να ρίχνω ,
άγκυρα ελπίδας.
Σ' ατίθαση αρένα
σκληρά αγωνίστηκα
Τον άνθρωπο δίχως όρια,
υπερασπίστηκα.
Φύτεψα στην πέτρα
κρίνα ευωδιαστά.
Κέντησα τα όνειρα
με βήματα χαρωπά.
Αν ξανά γεννιόμουν
τίποτα δεν θ' άλλαζα
Την αδηφαγία του χρόνου,
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου