Αυτή τη γλώσσα αγάπησα την ελληνική που κρύβει θησαυρούς
και τους ανακαλύπτεις λίγο, λίγο. Τη γλώσσα της ποίησης,
του ρητορικού λόγου, του θεάτρου, της φιλοσοφίας.
Και πώς να μη νιώθω περηφάνια για τα ονόματα που
καλλιέργησαν και εξακολουθούν να το κάνουν.
Για την πνευματική κληρονομιά .
Κληρονομιά.
Και πώς μπορείς να την ορίσεις. Θα απαριθμήσω μόνο ελάχιστα
από τα ονόματα που κρύβουν μέσα τουςτη βαριά
κληρονομιά μας. Πλάτωνας, Αριστοτέλης , Όμηρος , Σοφοκλής ,
Αισχύλος , Ευριπίδης , Σολωμός , Κάλβος, Παπαδιαμάντης,
Βιζυηνός , Ελύτης , Ρίτσος , Σεφέρης και τόσους άλλους
πολλούς πάμπολλους. Μέρες και νύχτες πάνω στα βιβλία,
άλλα να τα μελετούμε, άλλα να τα κριτικάρουμε.
Να σκεφτόμαστε, να συλλογιζόμαστε, να ορίζουμε,
να συνειδητοποιούμε.
Η γλώσσα μας.
Απέραντη, δίχως όρια, δίχως φραγμούς.
Πώς άλλωστε μπορείς να ορίσεις κάτι παντοδύναμο
που σε ξεπερνά. Κάτι που είσαι εσύ που νιώθεις να το
κουβαλάς μέσα σου. Ο τρόπος που σκέφτεσαι που
υπολογίζεις και ορίζεις έναν κόσμο που σαν το ποτάμι
ρέει στο χρόνο, στην αθανασία. Που αντέχει, θα αντέξει,
που υπάρχει και θα υπάρξει πέρα από μας.
Που είναι η ιστορία, ο πολιτισμός μας. Κι ας τη ματώνουμε.
Κι ας τη φθονούμε.
Η γλώσσα μας. Ο κόσμος μας. Οι λέξεις μας. Ο λόγος μας.
Η λογική μας. Εγώ, εσύ, εμείς. Όλοι μας μια γλώσσα,
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου