Λένε πως η ζωή του ανθρώπου χαραμίζεται ανάμεσα στο Φόβο
και την Ελπίδα …πως τα δυο μακρινά ξαδέλφια κήρυξαν πόλεμο
μεταξύ τους και από τότε οι καρδιές βασανίζονται …
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια …κοιτάζω τον ορίζοντα που ξαφνικά
σκοτείνιασε και νιώθω τον φόβο να ζυγώνει … Ξέρω πως καρτεράει να με πνίξει …ν΄απλώσει τα δυο χέρια για να βυθίσει την ανάσα της ζωής … Δεν του κάνω τη χάρη …ανοίγω το παράθυρο και ζητάω από την πρωινή αύρα να σταθεί στο πλάι μου … Τον βλέπω να παραφυλάει …να κοιτάζει με θάρρος μες τα μάτια και να παρακαλάει αδύναμη να παραδοθώ …
Και τότε απρόσμενη επίσκεψη στης καρδιάς το καταφύγιο …
Ελπίδα …μια χαρούμενη Νηρηίδα που το΄σκασε για ν΄ακολουθήσει τον μικρό θεό Έρωτα …ακόλουθος να γίνει και προστάτης …για να οργώνει την καρδιά …να τη θρέφει …λίπασμα να ταϊζει ώστε να μπορεί ο μικρός θεός τα βέλη του να ρίχνει …
Κάποτε που ζαλισμένη έγειρε στο πλάι μου ψιθύρισε πως ο θεός
της έμαθε να μαλακώνει τα φιλιά …τα χάδια να κάνει τρυφερά και της Ψυχής ανάγκη δροσιστικό νέκταρ να της φτιάχνει …
Χαμογέλασα και την άφησα στον ύπνο να χαθεί …πρέπει και αυτή να ξαποστάσει …
Δεν είναι μονάχα ο Έρωτας που την Ελπίδα αναζητάει …είναι η ίδια η ζωή που το χάδι της λαχταράει …είναι η αρρώστια η φοβερή …η γέννα η ελαττωματική …είναι η άδικη καταδίκη και η σκληρή τιμωρία ...είναι η αμαρτία που ζευγαρώνει …είναι το άδικο του πατέρα και το φευγιό της μάνας …είναι τ΄όνειρο που φύτεψαν οι Αγγέλοι στην καρδιά …είναι το σκουλήκι που τρύπωσε στο μήλο του Αδάμ …
Φόβος και Ελπίδα …μια σκληρή μάχη …μια αντιπαράθεση θεών
και αγγέλων …πληγές πολλές …πληγές βαθιές …πληγές που
χαρακώνουν τον σκοτεινό Άρχοντα και πληγώνουν τη φωτεινή
Νηρηίδα και οι ψυχές πάντα εκεί …ανάμεσα τους … πεδιάδα
που ονόμασαν πεδίο βολής …
Κοίταξα τον ορίζοντα …και χωρίς να το θέλω ψιθύρισα στο σκοτάδι ‘…φοβάμαι μην ποτέ χαθεί η Ελπίδα ….και …ελπίζω ο Φόβος κάποια στιγμή ν΄αποκοιμηθεί ….’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου