...έχεις τη λάμψη του φάρου στα μάτια
την νύχτα που τον ψάχνουν ναυαγοί,
έχεις την δρασκελιά πετροχελίδονου
όταν αναζητώ χαμένες ελευθερίες...
...έχεις γεύση από δυόσμο και μέλι στην ανάσα,
όταν χείλη με χείλη ασθμαίνουμε βαθιά και ψιθυρίζουμε...
...έχεις τα στήθη ενεργών ηφαιστείων
κρασοσύννεφης λάβας το χάδι,
κολύμπι μες της σκέψης μου τον ουρανό,
γίνεσαι αμπέλι μυστικό
που ελευθερώνει τους τυφλούς με το κρασί
σαν αναπνέουν μέσα σου τα αμπελόφυλλα κι η μέλισσα...
...όταν ανακατεύεσαι με ουρανό
και χορεύεις τυφλώνοντας το κύμα του Αίολου,
όταν το σωπάζεις...
...έχεις το λάδι αγριλιάς στα ακροδάχτυλα
κι ανακατεύεις με πηλό,
με άργιλο κόκκινη, με μέλι και γλυκό, συννεφοχάλκινο κρασί,
μ' άνθη γαζίας, νύφες σαγήνης πασχαλιές,
με άγνωστα λιβάδια πασχαλιάτικα
και πράσινους πλατάνους
κάθε Κένταυρο θεραπευτή...
...μασάς μαστίχα, Δάφνη, αναθυμιάσεις απ' όπου έχεις βρει
το ραγισμένο κόκκαλο της γης
και στους Δελφούς σε λένε Ανάσταση...
...φοράς λευκά λινά
και έχεις ματωμένα χέρια από αγάπη...
...έχεις δελφίνια Σαμοθράκης κι αγιορείτικα να σε ακολουθούν,
έχεις το φώς του βυθισμένου άστρου στα σμαράγδια
και το περπάτημα στον σάπφειρο που φωσφορίζει
και στην Πανσέληνο που φτάνει σ' οργασμό...
Έχεις...
(Ποίηση, φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου