Της στιγμής η συνάντηση... Μάχη Κομνού.

- Διαλέγω το

κίτρινο.

-Και εγώ

πορτοκαλί.

Ένα ζευγάρι

χελιδόνια σχεδίαζε

φωλιά

στη στέγη μιας

ελπίδας γεμάτης χρώματα.

Πονηρά έκλεισε

το μάτι του ο Απρίλης

στο πρώτο σύννεφο που στεκόταν ακίνητο

μία και μόνη παραφωνία ...

στον καταγάλανο ουρανό του .

-“Λίγα λουλούδια αν

θέλεις στείλε μου.. "

έπαιζε στην κιθάρα

η πρώτη σταγόνα μιας αέρινης βροχής

γυαλίζοντας καθώς έπεφτε

βιολέτες ,ζουμπούλια,

τριαντάφυλλα , νάρκισσους και μαργαρίτες .

Κι η κυρά στου μπαλκονιού

απέναντι την κουπαστή

με μια ανάστατη πρεμούρα

πρώιμης

προσμονής γιατί άραγε ;....

ξετίναζε τα

στρωσίδια, όπως ξετίναζε μέσα στα χρόνια

όλες τις κρυφές της

προσδοκίες , με τόση επιμονή και προσήλωση

δίνοντας έτσι ακόμη μια φορά

στόχο στον άνεμο,

για λίγη ανοιξιάτικη θύελλα .

Μάταια όμως ...

Καμία θύελλα δεν ήταν αρκετή

να ξυπνήσει το από πάντα

γερασμένο παιδί μέσα της ..

Δεν ήξερε και ούτε έμαθε ποτέ

αυτή ούτως ή άλλως από

χελιδόνια, φωλιές, αρώματα ,

χρώματα…αγάπη και έρωτες ..

Αχχ...Είναι και αυτοί.....

κάτι ανθρώποι, που και

μ’ολες τις Άνοιξες του κόσμου

ένα γεροξεκούτη χειμώνα θα

νταντεύουν για πάντα

μέσα τους….

Ανατρίχιασαν στην σκέψη φτερουγίζοντας

τά χελιδόνια και πέταξαν για άλλες φωλιές ...

~~~~~~~~~~~

©Μάχη Κομνού