Χρειαζόταν μια πανδημία για να
νιώσουμε την ανθρωπιά μέσα μας.
Αρχίσαμε να περπατάμε
με το κεφάλι αρματωμένο
από άσχημες σκέψεις και στους
δρόμους αναζητώντας
μια καλημέρα
και ένα χαμόγελο.
Κόσμος θλιμμένος, γεμάτος φόβους
και πολλές φορές και θλίψει.
Νιώσαμε ότι είμαστε από
άλλον πλανήτη και οι μέρες να περνούν
σαν ένα κακό όνειρο γεμάτο εφιάλτες.
Μάθαμε να φοβόμαστε
και να κρυβόμαστε.
Ξεχάσαμε Ν'αγαπάμε
Ξεχάσαμε να γελάμε
Ξεχάσαμε γιατί ζούμε.
Σαν ασπρόμαυρη ταινία μοιάζουμε
που τρεμοπαιζει ο ήχος.
Πόσο κοστίζει αυτή η ζωή
που είμαστε όλοι περαστικοί.
Πόσο κοστίζει να ξανά βάλουμε
λίγο χρώμα και
να ζωντανέψουν οι αισθήσεις.
Το μόνο που μας έμεινε
είναι τα γέλια των
παιδιών να μας κοιτάζουν
απορημένα πίσω από
τις μάσκες μας.
Γιατί αυτά είναι η ελπίδα μας
και το μέλλον μας.
Στα μάτια ενός
παιδιού ας δούμε
την αγάπη των
ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ
και ας πάρουμε
από τη λάμψη τους
την αθωότητα και την
γαλήνη που μας έλειψε!!!!
Χρόνια πολλά με την γέννηση
Ιωάννα Καγκαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου