Πηχτό σκοτάδι,
τα νύχια μου μπήγει.
Άβολο νυχτικό ,στο λαιμό με πνίγει.
Ουρανό χαράς, αναζητώ στην οδύνη
Μια ορτανσία αφυδατωμένη
στα σκαλιά της λήθης.
Τ' απλανές βλέμμα της,
σκορπάει θλίψη.
Των αστεριών το διακόπτη
πατάει η μνήμη.
Την σάρκα του σκότους,
οι προβολείς διασπούν.
Δροσοσταλίτσες πάμφωτες
διαμάντια σκορπούν.
Της ψυχής ο ροδώνας,
οράματα χαράζει.
Ένα αεράκι δροσιάς,
τη θλίψη δαμάζει.
Δρασκελώ θαρραλέα,
το νεανικό μου περβάζι
Φορώ την καρδιά με ,
μια αγάπη μεγάλη.
Μαζί της πλαγιάζω, στου
φεγγαριού το στήθος.
Τα χτυποκάρδια της μετρώ,
με γαληνεύει ο ήχος.
Αδιάρρηκτος ο έρωτας
σε διάβα , περαντζάδα .
Τα πληγωμένα βλέφαρα,
τρέφει η λιακάδα..
Πινέλα αρπάζει η αυγή,
μια εποχή ανθίζει..
Ντυμένη με νιότης φτερά,
και ελαφίνας βήμα.
Σκιρτάει ερωτικά η καρδιά,
μ' αέρα γερακίνας.
Πλανιέται σ' άβατη πλάγιά,
το μέλλον της σχεδιάζει.
Το βλέμμα πάντα ξάστερο,
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου