- Ε, γείτονα, τι μέρος του λόγου είσαι εσύ;
- Νομίζω σαν εσένα!
- Εγώ είμαι βουνό. Εσύ όμως;
- Μάλλον βουνό!
- Για βουνό, πολλές τρύπες έχεις. Μοιάζεις χαλασμένο.
Σε χάλασαν οι σεισμοί;
- Αυτά είναι πόρτες και παράθυρα.Μενουν εκεί οι άνθρωποι.
- Α! Δεν είσαι βουνό τότε. Μακάρι να ήσουν. Δεν θα χάλαγες!
- Εσύ δηλαδή αντέχεις τους σεισμούς;
- Φυσικά! Μόνο καμιά φορά αλλάζω σχήμα, αλλά σε γενικές γραμμές κρατιέμαι όρθιο!
- Τυχερέ! Εμένα προσπαθούν να με κάνουν γερό
και δεν τα καταφέρνουν.
Γιατί θέλουν να με κάνουν τόσο ψηλό;
- Ζήλεψαν από εμένα, φαίνεται! Εγώ πάλι δεν το έχω για σπουδαίο. Χρόνια είμαι έτσι.
Με περπατάνε διάφορα πλάσματα και με ποτίζουν πολλά ποτάμια! Δεν έχω παράπονο!
Έχω παρέα! Εσύ;
- Τους ανθρώπους! Πάνε έρχονται και με ζαλίζουν.
Πολλή φασαρία!
- Εγώ πάλι έχω ηρεμία...Σε κοιτάζω πολύ καιρό τώρα.
Από την ώρα που γεννήθηκες.
Έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως θα γινόσουν βουνό!
Αλλά γελάστηκα!
- Εγώ να δεις! Νόμιζα πως ήμουν.
Έβλεπα εσένα εκεί απέναντι που μου έμοιαζες.
Οι άνθρωποι πρέπει να τρελάθηκαν,που βάλθηκαν
να φτιάξουν κάτι να σου μοιάζει.
- Δεν ακούν τη μητέρα τους. Στο τέλος αυτή τους παίρνει
τα παιχνίδια τους, για να καθαρίσει το μέρος.
Όλο σκορπάνε οι άνθρωποι. Πόσο ανοικοκύρευτοι!
Μετά κλαίνε. Ποιος τους φταίει;
- Το κούφιο μυαλό τους. Κούφιο σαν τις σπηλιές μου!
Τουλάχιστον αυτές μπορούν να
φιλοξενούν ζωές, χωρίς τον φόβο να χαθούν.
Εσύ γείτονα φοβάσαι από γεννησιμιού σου!
Βουνό δεν λογιάζεσαι, όμως μπορείς να έρθεις σε μένα.
Κι αν ο σεισμός μας βρει,
να είσαι σίγουρος πως δε θα πέσεις! Θα βάλω πλάτη εγώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου