Οι παλιάτσοι... Ιωάννα Γ. Χρυσάκη.

Παγωμένος θρόνος..

Μάταιος πόνος ...

Κάθισα μόνη, ψυχρή βασίλισσα

τον θάνατό μου αναμένω..

Στα δυο σου μάτια φωτιές ανάβαν..

Με συνεπήραν...

Ταξίδι φανταστικό..

Όνειρο κοριτσίστικο...

Ανόητο, φαιδρό..!

Πάλι φεύγεις..

Πάλι φεύγω...

Η δειλία φρουρεί καλά τα βήματά μου...

Σπάει κρυφά η σκέψη όταν σ αντικρίζω

μες απ το παράθυρο της ψυχρής ανυπαρξίας..

Σπάει η φωνή μου σαν τραγουδώ για αγάπη..

Αγάπη ; τι είναι πια έχω ξεχάσει...

Μένω εδώ α κ ί ν η τ η...

Βουβή...

Άψυχη κούκλα...

Σε βιτρίνα σπασμένη...

Στου κόσμου το κάλεσμα αδιαφορώ...

Ξεσπώ...Χωρίς εσένα ή μάλλον

Μ εσένα μέσα μου ζω..

Χα.. ζω! Ζωή να σου πετύχει..

Φαρσοκωμωδία με τελευταίας

διαλογής παλιάτσους!!!!

Ρουφώ αέρα βρόχινο να γεμίσω

τ άδεια πνευμόνια με ανάσα..

Έμεινα και πάλι μόνη..

Πού πήγαν οι παλιάτσοι ;

Τόσον καιρό δεν τους είχα αναγνωρίσει...

Μάσκες γύρω μου...

Θα έφυγαν όλοι.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Πνευμ.δικ.κατ/ να