Ακροβατείς στον κάβο του μεγάλου ταξιδιού
σαν το φεγγάρι πάλλεται
στην τεντωμένη χορδή του ωκεανού,
σαν γλυκιά σαϊτιά στον ορίζοντα..
Ομορφαστεροφωτόλουστη
διαβαίνεις μες την νύχτα
μεθώντας τους χορούς μαινάδων πυγολαμπίδων
και ανέμων που πηγαίνουν
μπράτσο μπράτσο με την καταιγίδα..
Αγριεύεις τον κεραυνό
κοιτάς τον ουρανό και τρέχει αφρισμένος οργασμός
απ' το κορμί σου..
Ζεις μέσα στον πυρετό κι ανασαίνεις αρμύρα και άνοιξη,
ανοίγεις τα πανιά του γοργόλαμνου πλοίου
αναζητώντας το δικό σου Χρυσόμαλλο Δέρας..
Σε ποια Κολχίδα, σε ποιον Πόντο
ασημίζεις με άστρα τα δελφίνια δεν μαρτύρησες,
να σε ανακαλύψουν ζήτησες οι εραστές και οι μνηστήρες,
τα πάθη κι η φωτιά
κι ο έρωτας, ο μόνος έρωτας
που θέλησες και πάντα θα ποθείς..
Όταν γίνεται η Γυναίκα ένας άλλος Οδυσσέας
τότε οι μνηστήρες κλαιν διπλά
γιατί γνωρίζουν πια
(Ποίηση φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου