Ήταν Μάρτης όταν έπιασα δουλειά, πλησίαζε το Πάσχα και εγώ ήθελα να κάνω Πασχαλιά στο χωριό. Πώς όμως θα πήγαινα που τα χρήματα που είχα πήραν να σώνονται; Κάθε βράδυ που πήγαινα να κοιμηθώ, μετρούσα το υπόλοιπο και με έπιανε απελπισία!
Ήρθε η μεγάλη εβδομάδα και τη μεγάλη Πέμπτη το βράδυ είδα τον Κώστα να βγάζει από την τσέπη του ένα πενηντάρικο και χαμογελαστός να μου λέει: « Αύριο δε θα δουλέψουμε, ούτε και το Σάββατο. Πάρε να έχεις χαρτζιλίκι για την Πασχαλιά.
Από την κουζίνα ακούστηκε η φωνή της Μαρίκας: «Θανάση να βγάλεις το καλό σου πανταλόνι να το πλένω και αύριο να το σιδερώσω, ώστε να το έχεις για το Πάσχα καθαρό.
Θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ ο ύπνος δεν με έπιανε από τη χαρά μου! Έλεγα μέσα μου: « Αύριο μόλις σιδερώσει το πανταλόνι μου, θα πάρω ένα κουτί λουκούμια για τη μάνα, θα μπω στο λεωφορείο και βούρ για το χωριό. Αυτό το Πάσχα, μαζί με το αδερφάκι μου, θα έχουμε το μεγαλύτερο χαρτζιλίκι από όλα τα παιδιά, ακόμα και απ’ τον Μίμη!»
Μεγάλη Παρασκευή και εγώ στο χωριό μου με ένα πενηντάρικο στη τσέπη μου και με το αδερφάκι μου τον Γιώργο παρέα και κάθε λίγο πηγαίναμε στον Μιχάλη και παίρναμε κάτι κόκκινα νόστιμα λουκούμια και πάλι πίσω στον αυλόγυρο της εκκλησίας με το τσούρμο από παιδιά αγόρια και κορίτσια να παίζουν χαρούμενα.
Θυμάμαι τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, τα φλερτ με τα αγγίγματα μας και τα γέλια των κοριτσιών, εγώ με την κοπέλα μου από καιρό πριν φύγω για την Ελευθερούπολη τα σούρουπα βγαίναμε σε κάτι σκοτεινά σοκάκια, τα λέγαμε και χαϊδολογιόμασταν σαν φοβισμένες γατούλες.
Θανάσης Παμπόρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου