Οι μέρες πέρασαν, η άνοιξη πέρασε, το καλοκαίρι τέλειωσε, ήρθε ο χειμώνας και ένα ακόμη κομμάτι της ζωής μου έκλεισε πίσω μου! Έμαθα να κτίζω σπίτια, γνώρισα κόσμο, έκανα φίλους καλούς, έβγαζα δικά μου λεφτά, δεν ήταν πολλά όπως ποτέ τα λεφτά του βιοπαλαιστή δεν είναι πολλά μα ήταν δικά μου. Με αυτά τα λεφτά έραψα πανταλόνι, πήρα μαυρόασπρα παπούτσια, μαύρα γυαλιά ηλίου και καρό πουκάμισο. Έμαθα και ποδήλατο που νοίκιαζα από τον μπάρμπα Χρήστο.
Σχεδόν κάθε Σάββατο πήγαινα στο χωριό. Είχα κάνει την μάνα μου χαρούμενη! Της είχα αγοράσει παντούφλες, μια λουλουδάτη ρόμπα και στον πατέρα μου μια ταμπακέρα να βάζει το καπνό του μέσα και όχι να τον τυλίγει στο μαντίλι του, ο καημένος. Κάθε που πήγαινα, τους έπαιρνα και ένα κουτί λουκούμια, αυτά τα κόκκινα που είναι και τα πιο νόστιμα. Στο αδερφάκι μου τον Γιώργο έδινα χαρτζιλίκι, ε, όσο μπορούσα, σάμπως τα άλλα παιδιά είχαν περισσότερα; Χρόνος ωριμότητας, δυναμισμός , επαναστατικότητα, όνειρα για ένα όμορφο κόσμο!
Χρόνια που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, τις πολιτικές μου αντιλήψεις, τότε που ωρίμαζα μέρα με τη μέρα αποκτώντας ενδιαφέροντα που οι φίλοι μου δεν είχαν. Ήταν η εποχή του νεοσύστατου μετεμφυλιακού κράτους που Άγγλοι και Αμερικάνοι είχαν στήσει μετά την συμφωνία της Γιάλτας. Οι τότε ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν μοίρασαν τον κόσμο μεταξύ τους! Στην Ελλάδα οι φυλακές και τα ξερονήσια είχαν ακόμα πολιτικούς κρατούμενους. Εγώ αγόραζα την εφημερίδα της αριστεράς, την «Αυγή» και ο Στεργίου που είχε το πρακτορείο εφημερίδων μου την τύλιγε να μην φαίνεται ο τίτλος της! Αυτά τα χρόνια γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους που δεν τους ξέχασα ποτέ, όπως τον Θανάση Αργυρόπουλο, τον Μανόλη Κάζο, τον Κώστα Σαμαρά, τη Νίτσα Κωνσταντάρα -κόρη του Θανάση του Αργυρόπουλου- και όλοι ήταν τότε που οργανώθηκα στην ΕΔΑ και ήμουνα ο ποιό μικρός της παρέας. Διαβάζοντας την εφημερίδα «Αυγή», έμαθα την ιστορία του ήρωα Μανόλη Γλέζου. Θυμάμαι τις εκλογές του 1958, που η ΕΔΑ πήρε 78 βουλευτές και βγήκε δεύτερο κόμμα (αξιωματική αντιπολίτευση). Ο Μανώλης Γλέζος βγήκε βουλευτής και αποφυλακίστηκε. Εγώ έκοψα τη φωτογραφία του από την «Αυγή» και την έβαλα στο ταπί (ένα χαλάκι) που είχε η αδερφή μου η Μαρίκα πάνω από το ντιβάνι που κοιμόμουνα.
Οι γιορτές είχαν περάσει, ο χειμώνας αγρίεψε, τα χιόνια σκέπασαν τα κεραμίδια, οι δουλειές σταμάτησαν και έβλεπα τον Κώστα που στενοχωριόνταν.
Όλο τους έπιανα να κρυφομιλούν, εγώ είχα λίγα χρήματα μαζεμένα που μου τα φύλαγε η Μαρίκα. Μια μέρα όπως τρώγαμε με τη Μαρίκα -δεν θυμάμαι που ήταν ο Κώστας- της είπα πως τώρα που δεν έχουμε δουλειά λέω να πάω στο χωριό. Η Μαρίκα έβγαλε μια φωνή και χαρούμενη είπε: « Ναι αγόρι μου να πάς, θα χαρεί πολύ η μάνα σαν σε δει. Κοίτα, εγώ τα λεφτά σου τα έχω κρυμμένα, όποτε τα χρειαστείς πε μου να σου τα δώσω.
Έσκυψε και την ώρα που πήγε να με φιλήσει ακούστηκε το κλάμα του Γιωργάκη που κοιμόνταν στο δωμάτιο. Η Μαρίκα έτρεξε και εκείνη την ώρα ακούστηκε να ανοίγει η έξω πόρτα και η φωνή του Κώστα χαρούμενη: «Τι κάνουν τα παιδιά μου;».
Μάρτης στο χωριό, Παρασκευή και εγώ το βράδυ εκείνο άκουγα τον αδερφό μου τον Δημητρό που έλεγε στον πατέρα: « Το μαγαζί είναι καλό, είναι μπαίνοντας μέσα στη Ξάνθη δεξιά στο μαχαλά πούρναλικ ,έτσι τον λένε. Απέναντι από το μαγαζί είναι το καπνεργοστάσιο του Πετρίδη. Εκεί δουλεύουν πολλοί εργάτες και μόνο καφέδες να παίρνουν φτάνει». Σταμάτησε, κάταπιε το σάλιο του, πήρε μια ανάσα και συνέχισε να μιλάει: «Άσε που κάποιοι θα έρχονται να τρώνε, έτσι μου είπαν οι δικοί μας οι άνθρωποι και δεν λέω για την αδερφή μας την Αφροδίτη και τον άντρα της τον Θανάση. Αυτοί δεν έχει πολύ καιρό που έχουν πάει, είναι καινούργιοι ακόμα, μα ο Νίκος ο Πανταζής και ο Βασίλης ο Σόλας πάνε δυο χρόνια που δουλεύουν εκεί και ξέρουν καλά την κίνηση».
Σταμάτησε για λίγο γύρισε και είπε σε μένα: «Θανάση σε χρειάζομαι. Θέλω να έρθεις μαζί μου να με βοηθήσεις μέχρι να στρώσει το μαγαζί και μετά βλέπουμε. Αν δεν σου αρέσει, το πολύ-πολύ να κόψω τους καφέδες» και γύρισε πάλι στον πατέρα. Εγώ δεν είπα τίποτα μόνο που κούνησα το κεφάλι.
Θανάσης Παμπόρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου