Η Ζωή Μοιάζει με Ψέμα... Ντίνα Μήλου.

Την πλεύση του ονείρου μου ,

σου χάρισα.

Ευάερο μου αρχοντικό αχ ,

σε λαχτάρισα.

Στης ματιάς σου τη γαλήνη ,

γλυκοχάραζε.

Και η φλόγα της Σελίνης,

νερά τάραζε.

Το κορμί σου χίλιοι κλώνοι,

άνθησαν.

Στο ανέβασμα του ήλιου σε,

σ' ενθρόνισαν.

Η πανσέληνο του Αυγούστου

υποκλίθηκε.

Στου Αυγερινού το στήθος

αποκοιμήθηκες.

Στέκι της ζωής μου μπρίο και

παράπονο.

Εφηβική αστροφεγγιά μου,

νερό γάργαρο.

Σαν βιβλίο στους ανέμους ,

ξεφυλλίζομαι.

Και στο τρυφερό σου στέρνο ,

ανθός γίνομαι

Ένας κλώνος μ' ακουμπάει ,

φαντασιώνεται .

Και το έκθαμβο του βλέμμα ,

απογειώνεται.,.

Άνθη ντάλιας φτερουγίζουν

στην ανεμελιά.

Γυρνάει τον χρόνο τούμπα ,

μια ορθοπεταλιά.

Της κληματαριάς το βίο ντύνει

η πεθυμιά.

Βρήκα την παλαιά αλάνα χαράς

γυροβολια.

Μαντζουράνες και γεράνια μέθη

να σκορπούν.

Έσφιξαν δροσιές κι ανέμη όνειρα

αποδημούν!

Ντίνα Μήλου.

---------

Ο πίνακας του ζωγράφου Nikolla Millo