Ηλέκτρα
Κοιμήσου αδερφέ μου, κοιμήσου αγγελούδι μου ως το ατέρμονο φως του ουρανού.
Θυμίαμα γίνε σ' αυτό τον κόσμο και σε τούτη την άσπλαχνη γη..
Αγγέλων κωδωνοκρουσίες υποκλίνονται στο άυλο πνεύμα σου, ρίχνοντας το πέπλο τους στα άμοιρα δάκρυα μου που σου κρατούν συντροφιά στο ταξίδι το στερνό...
Αφήστε με μονάχη να θρηνώ την άγια τέφρα του, με δάφνες και κλαδιά το ιερό του λείψανο σαν ανδριάντα στην καρδιά μου να ροδοχτίσω, εγώ η αδερφή του η αγαπημένη...
Δεν ξεχνώ την λάμψη των ματιών σου και την θωριά του αναστήματος σου, σαν παίρνει το γλυκοχάραμα να χαράξει.
Ω! λατρεμένε μου Ορέστη η σκιά σου ολοένα την ψυχή μου ανταμώνει σαν ακούω το θρόισμα της νύχτας...
Γοργά τα βήματα σέρνω στης θλίψης τον χορό κι ο χάρος δεν λέει να μερώσει, κούρνιασε ο ίσκιος του σ' αυτό τ' αρχοντικό και εμένα με έχει ξεχάσει...
Το προσωπείο του θανάτου σαν πύρινη δάδα καίει ολόγυρα μου...
Κι ο δολοφόνος του πατέρα μας με πορφυρορόδινα μίση αλαλάζει στην καρδιά μου....
Αλίμονο! τον άξαφνο χαμό σου πενθώ εγώ η δύστυχη Ηλέκτρα.
Της ειμαρμένης* ακολουθώ την πομπή και τα χέρια μου υψώνω στους ολόλευκους θεούς του ουρανού...
Δέηση κάνω τη μορφή σου στην αγκαλιά μου να υφάνω...
Ο δύστυχη ζωή πόσα δάκρυα κυλούν και πνίγουν τα σωθικά μου.. Αλίμονο η πιο μεγάλη που με βρήκε συμφορά είν'το μαντάντο του θανάτου σου αδερφέ μου, στου Άδη τις πύλες έμεινε στείρα για πάντα η εκδίκηση του πατέρα...
Σώπασε κυρά, σώπασε και μη βαριανασαίνεις η στάχτη για σε είναι τώρα παρηγοριά του αγαπημένου σου Ορέστη, έλα και βάλε φορεσιά τους θεούς να προσκυνήσεις, ποίημα πριν έρθει το δειλινό στο κεφαλάρι του να κεντήσεις.
Πνεύμα για νεκρούς ρέει το φυλαχτό του ήλιου, μον' πήγαινε λιγάκι να κοιμηθείς κυρά να έρθει στη θύμηση σου...
Ηλέκτρα
Σαν ζωντανή νεκρή της μάνας μου το είδωλο βλέπω, στις πύλες του Άδη αν χρειαστεί για 'κεινη θα κατέβω, να δώσω το κεφάλι της για αμοιβή στον άρχοντα του σκότους και τ'άξιο ταίρι της για πάντα να θρηνεί που τόλμησε και πάτησε το πόδι του σ' αυτούς τους ιερούς τους τόπους...
Χορός:
Μα να την έρχεται μεταμφιεσμένη σαν άγγελος επί της γης τον γιο της για να κλάψει κι ούτε το δάκρυ της ντροπής δεν λέει μέσα της να σταλάξει....
Κλυταιμνήστρα
Πορφυρή ικεσία κάνω στους θεούς και μια ευχαριστία, που με λυτρώσανε από τα χέρια των εχθρών, των παιδιών μου την τιμωρία...
Ο Δία του ουρανού και Αθηνά του αιθέρα, η κόρη μου δεν μ' αγαπά της μάνας δεν την σκιάζει η φοβέρα...
Αφήστε με μονάχη μου τον πόνο μου να κλάψω, θαρρείτε πως δεν έχω καρδιά τον καημό μου να βαστάξω...
Ηλέκτρα
Ποια ύαινα σε γέννησε και ποιους άκαρπους μαστούς εθήλαξες, που τον πατέρα μου σε μια νύχτα τον εσκότωσες και στον εραστή σου τιμές και δόξες του 'δωσες...
Σαν πορφυρή λαιμητόμος η κοφτερή ματιά σου, διαπερνάει το καρτέρι που έστησε ο χάρος, ο φονιάς σου και σκότωσε το σπλάχνο σου, δίχως ξεριζωμό και δίχως δάκρυα θρηνεί, η μαύρη η καρδιά σου, σαν τύμπανο βουβό ηχεί το άλικο σ' αυτόν για τους θεούς νανούρισμα σου...
Παρηγοριά ζητάς να βρεις, να νιώσεις την σκιά τους, και μια σάλπιγγα που δεν χτυπά, κερώνει τα σχέδια σου...
Μάθε λοιπόν πως στους θεούς, δεν κάνουν κτηνωδίες, το ψέμα και οι κατάρες σου, μυρώνουν προδοσίες...
Σπιλώνεις την μνήμη του παιδιού σου με ψεύτικα δάκρυα τάχα μου, πως πενθεί η μητρική οντότητα σου...
Ουράνια δάκρυα της καρδιάς σε ποιους δρόμους τριγυρνάτε...
Στοιχειό έγινε το σπίτι του πατέρα μου κι αυτοί οι τοίχοι άλλο πια δεν με κρατάνε...
Χορός
Έχει δίκιο η Ηλέκτρα μην ξεσυνερίζεσαι τον πόνο της κυρά, πατέρας κι αδερφός της ξεριζώσαν την καρδιά...
Ο θάνατος τους σαν πέλεκυς ήρθε από ψηλά και τ' άσχημα μαντάτα την αυγή της κρατάνε συντροφιά...
Του ύπνου εφιάλτες στολίζει όλη την νύχτα και σαν ξυπνάει την ανατολή κραυγάζει με μια λύσσα...
Ο πόνος που 'χει στα σπλάχνα της δεν λέει να μερώσει, παντρεύτηκε την μοναξιά πριν καν να ξημερώσει...
Κλυταιμνήστρα
Σκλάβα δεν θα γίνω ποτέ στον πόνο σου Ηλέκτρα, η αφέντρα του σπιτιού είμαι εγώ και την σιωπή σου 'κανε πέτρα...
Δεν θέλω θρήνους και κλάματα κι ούτε το θυμιατό των νεκρών θα γίνει ικεσία, μάθε πως ο λόγος σου στους θεούς δεν έχει παρρησία...
Ηλέκτρα
Μόνο την φιγούρα μου θα βλέπεις από δω και πέρα, λεύτερη η ανάσα μου πλανιέται στον αέρα...
Σημάδι ήταν της ζωής πατέρα και αδερφό να χάσω, το ταίρι σου και εσέ αν δω νεκρούς στο ορκίζομαι στην μάνα γη τραγούδι θα σας γράψω...
Αλίμονο ψυχή μου μη φοβάσαι δάκρυα κι αν ανθίσανε για αυτούς που αγαπώ, της άνοιξης μαρτύρια θε να' ναι.
Για δέστε πως ο εχθρός γελάει, που τάφο δεν έχω για να κλάψω σαν γαμπρό τον καταδικό μου αδερφό, λουλούδια να τ' αφήσω, κερί να καίει στη σιγαλιά κι οι δώδεκα θεοί τον επικήδειο του με εγκώμια να πλέξουν...
Ικέτιδες πικρό θυσίες προσφέρω στους θεούς για βάλσαμο να φέρουν το πτώμα του φονιά μπρος στα πόδια μου και εκείνη δεμένη να την έχουνε τα φίδια που προσκυνάει, μάνα μου δεν ήτανε για με ποτέ, η ορφάνια με κεντάει...
Χορός
Μην σπαταλάς τον καημό της ψυχής δαφνοστεφανωμένη κόρη, σκλάβα του έγινες και η μοίρα δροσοστολίστηκε μέσα στα σωθικά σου...
Κρυμμένα είχε μυστικά ο αγαπημένος μας Ορέστης, μα δεν πρόλαβε τούτη την φορά δώρα στους θεούς να φέρει...
Κλυταιμνήστρα
Ο Αίγισθος θα είναι ο άντρας αυτού του αρχοντικού καμιά σας μη μιλήσει, όποια δεν θέλει να τον υπηρετεί τα όνειρα της να λησμονήσει...
Αυτά τα λόγια είχα να πω κι αυτή είναι η απόφαση μου πίσω δεν έχει γυρισμό η πρότερη ζωή μου...
Ηλέκτρα
Δέστε με το αίμα του πατέρα μου τα μάτια μου άλλο να μην τη βλέπω, η πυξίδα του χρόνου χάθηκε το βάσανο μου άλλο δεν αντέχω...
Ο Αίγισθος το ερμαφρόδιτο ταίρι της σαρκός της, της πήρε τα μυαλά κι αυτή σκοτώνει το σπιτικό της...
Κλυμταινήστρα
Στο όνομα των Θεών σας ξορκίζω πως άλλους θρήνους μέχρι να σφαλίσουν τα μάτια μου δεν θα ξανακούσω εδώ μέσα, πέστε αυτό το μήνυμα και στην Ιφιγένεια τον πόνο της ν' αρχίζει να ξεχνάει...
Μπρος χαθείτε όλες από μπροστά μου, μονάχη στου αιθέρα την πνοή τα απομεινάρια του Ορέστη να μοιρολογήσω...
Ηλέκτρα
Πως τολμάς εσύ μια φόνισσα που σε χώρα βάρβαρη του Άδη έστειλε τον πατέρα μου να θες να κλάψεις αυτόν που γύρευες τρόπους για να σκοτώσεις εσύ κι ο εραστής του πόθου σου, τον πολυλατρεμένο μου Ορέστη, μα η ίδια η ζωή την τέφρα του εμπρός στα πόδια σου τον έφερε μήπως και λίγο ντροπή να νιώσεις και να σεβαστείς την μνήμη του νεκρού...
Χάσου από τα μάτια μου άλλο να μη σε βλέπω,να θυμάσαι πως θα έρθει η στιγμή που με τα ίδια μου τα χέρια θα σε σκοτώσω, όρκο δίνω στους θεούς πως θα μεθώ γλεντώντας τον θάνατο σου και μόνο τότε τον πόνο μου θα ημερέψω...
Ω αλίμονο η δύστυχη έμεινα σκυφτή στου καημού το ανεσήκωτο βάρος, να ζω πάνω στη γη και να πενθώ αυτούς που αγάπησα πιότερο κι απ' την ζωή μου, γράμμα θα στείλω στον κάτω κόσμο του Άδη...
πατέρα και αδέρφι μου στείλετε μου ένα χάδι...
Ορέστης
Αγαπημένη μου πολυξακουστή Ηλέκτρα ξύπνα και μην βυθίζεσαι άλλο στου εφιάλτη σου το πέπλο...
Εγώ είμαι ο Ορέστης που προσκυνώ και φιλώ το ροδοστολισμένο προσκέφαλο σου...
Ξύπνα αγαπημένη μου αδερφή κι άλλο μην πικροθρηνωδείς στου Μορφέα την κουστωδία, άνοιξε τα μάτια σου να δεις της χαράς την υμνωδία...
Χορός
Ηλέκτρα όμορφη κυρά, ξύπνα αγαπημένη, ο νοικοκύρης του σπιτιού εσένανε προσμένει...
Ηλέκτρα όμορφη κυρά των περάτων της γης εσύ πολυξακουσμένη, άσε πίσω τον εφιάλτη της αυγής και κοίτα τον αδερφό σου, στην αγκάλη του σε περιμένει...
Τάφος νεκρός έγιναν τα δάκρυα του παρελθόντος,
θάψτα κι αυτά με τους αιώνιους εχθρούς αυτού του μάταιου κόσμου...
Σαν περπάτησε το εαρινό ρυάκι στις θύμησες της μέρας, χαρές πλέξε στην ζωή στους θεούς χαμογέλα....
Ηλέκτρα
Ορέστη ζεις! Αδερφέ μου πες μου πως είναι ψέμα αυτό που είδα, υποσχέσου μου πως ο θάνατος χρόνια θα κάνει ξανά να μπει στο σπιτικό μας...
Είχα αγκαλιά τ' άγιο λείψανο σου και έκλαιγα για σένα και τον πατέρα μας γοερά, η καρδιά μου μάτωνε κι η ψυχή μου σπάραζε κάνοντας μου παρέα μονάχα η μοναξιά.
Μα τώρα που κατάλαβα στου εφιάλτη πως κοιμόμουν το κρεβάτι, αγκαλιά θέλω να σε σφίξω ξενιτεμένε μου αδερφέ...
Ορέστης
Σσσ... σώπασε λατρεμένη μου αδερφή και άλλο μην σπαράζεις, υπνοφαντασιά* είδες την αυγή, ξέχασε την και τίποτα πια μην σε τρομάζει...
Ηλέκτρα
Ω υπέρλαμπρο φως του ουρανού ω άνοιξη της ευδαιμονίας που ολόγυρα ανθοφορείς την γη, ακούστε τώρα τις χαρές μου,δεν θα ξαναδείτε να πικροθρηνωδούν τα στήθη μου και να ματώνουν όταν παίρνει η ανατολή να χαράζει...
Τώρα οι ολονυχτίες μου θα είναι όλο ερέβη και χαρές σε εκείνονε δοσμένες μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου γλυκοτραγουδισμένες.
Ω πύλες του Άδη και της Περσεφόνης, ω εσύ Δέσποινα Αρά, ω Ερμή του κάτου κόσμου, και εσείς των θεών σεβαστές ερινύες που την μαρτυρία και την αλήθεια βλέπετε των αδικοχαμένων...
Ελάτε και μαζί μου γιορτάστε την επιστροφή από τον δρόμο της χαμένης Ιθάκης του πολυλατρεμένου μου Ορέστη.
Που σαν μια ολόλευκη αηδόνα βρίσκει ξανά στη φωλιά τα λαβωμένα παιδιά της, οι κραυγές της χαράς μου θα ηχούν μπροστά στις πόρτες του αγαπημένου μου πατέρα κι ως φόρο τιμής στη μνήμη του δάδες και θυμίαμα θα ανάψω για να δει από του Άδη την αυλή πως ο γιος του ο Ορέστης αγκάλιασε ξανά την χιλιοπονεμένη κόρη του Ηλέκτρα και πως ο χρόνος για τους δολοφόνους του έπαψε να χτυπά λίγο πριν το φέγγος της νύχτας δώσει τη σκυτάλη του στην ημέρα κι η τιμωρία τους στέφθηκε με ανεκλάλητη επιτυχία, με το αίμα να ξεπλένει πατέρα μου την δική σου απουσία...
Ω Δία με την άυλη μορφή σου και με το έλεος της Αθηνάς φεγγοβόλησες το σπιτικό μας και στις πύλες του Άδη έθαψες το μίσος των εχθρών μας...
Προσκυνώ τα κάλλη σου Δία, προσκυνώ τα κάλλη σου Δία και με ατελεύτητη ευδαιμονία στην ψυχή ευχαριστώ τους ολόλευκους θεούς, που το ερμαφρόδιτο ταίρι σαρκός της Κλυταιμνήστρας ο Αίγισθος, ικέτεψε τ'αδέρφι μου για να μην τον σκοτώσει, λίγο πριν η μάχαιρα του Ορέστη του κόψει το κεφάλι...
Ελάτε και σεις κοπέλες χορέψετε με δάδες αναμμένες που σώθηκε ο γάμος της γενιάς μας, λευθερωθήκαμε απ' τους φιλόδοξους δολοφόνους της πατρικής κληρονομιάς μας...
©Χρύσα Θυμιοπούλου
*
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Χρύσα Θυμιοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαμία το 1981.
Έχοντας πάντα το άρωμα ψυχής από την Πόλη των πόλεων, περήφανη για τις ρίζες της όπως μας αναφέρει.
Σπούδασε Δ.Ε. νοσηλευτική και από το 2003 έως το 2011 υπηρέτησε με αγάπη και μεράκι την τέχνη του θεάτρου στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης.
Συμμετείχε ως ιέρεια στη χορογραφία Θερμοπύλεια 2009.
Το 2004 όταν η άφιξη της φλόγας των Ολυμπιακών αγώνων έφτασε στο κάστρο της Λαμίας, συμμετείχε ως Λάμια.
Το 2019 εκδόθηκαν τα δύο πρώτα της βιβλία με τίτλο: Κυοφορία συναισθημάτων και Καλπάζουσας μορφής έρωτας εκδόσεις Όστρια, καθώς επίσης πριν λίγο καιρό έλαβε χώρα το τρίτο της βιβλίο:
Το πορτραίτο με τις κούκλες εκδόσεις Όστρια.
Τον Ιούλιο του 2022 μας συστήθηκε και ως στιχουργός μέσα από το πρώτο της τραγούδι: Μεθυσμένη Σιωπή
Ένα αγαπημένο της μότο για την τέχνη του δράματος:
<<Η λυτρωτική ανάσα του ηθοποιού είναι ο ερωτικός επίλογος της σκηνής>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου