Η Κουτάλα... Λίτσα Αλιβιζάτου

Δαγκώνεις τα χείλη σου, να μην μιλήσεις.

Σκύβεις το κεφάλι σου να μην δακρύσεις.

Κρατάς απόσταση απο το νερό.

Αν σκύψεις το κεφάλι θα πνιγείς.

Απύθμενο το βάθος, θα χαθείς.

Όλη σου τη ζωή παλεύεις πάνω από

ένα βαθύ καζάνι, ανακατεύεις την ψυχή σου.

Φαίνεται το πρόσωπο σου μέσα στο

νερό.

Δεν σου άρεσε, σφίγγεις την καταραμένη

κουτάλα με το χέρι σου.

Και πιο δυνατά. Την χτυπάς στην άκρη της

κατσαρόλας.Την παρατηρείς.

Έχει κρατήσει όλη σου τη ζωή.

Όλα σου τα μυστικά,

μικρά κουτάκια ζωγραφίζεις κάθε μέρα πάνω της..

Την χαρακώνεις με ένα μολύβι, την πονάς.

Μα δε μιλάει, σκίζεις το ξύλο της...

Την τιμωρείς, την βουλιάζεις στο βραστό νερό.

Καίγεται για χάρη σου.

Έχει μαζέψει τον πόνο σου.

Για ότι λάθη κάνεις αυτή φταίει.

Δεν σε αντέχει άλλο.

Όσο πιο πολύ

Θυμώνεις, τόσο πιο πολύ σε απεχθάνεται.

Δεν την ακούμπησες ποτέ με αγάπη.

Μόνο να τη χτυπάς ξέρεις.

Πόσο άδικη είναι η ζωή, μου λέει.

Σπάει στα χέρια σου, πέφτει κάτω.

Σε κοίτα το σπασμένο ξύλο της με

παράπονο.

-Δεν με αγάπησες ποτέ.

Αν δεν μπορείς να αγαπάς, να συγχωρείς,

να με αγγίξεις όπως πρέπει, τότε άσε με να πεθάνω!!!

Λίτσα Αλιβιζάτου