Λυπάμαι …
Πόσες φορές θα με πληγώσεις;
Το άντεξα.
Το ανέχτηκα νομίζοντας ότι μ αγαπούσες … ότι σ αγαπούσα.
Η πληγή μου θα γίνει δική σου για να νιώσεις το πόνο μου.
Να δακρύζεις σιωπηλά για να μην ντρέπεσαι για τα τέρατα
που έκανες και από το κόσμο να κρύβεσαι.
Λυπάμαι …
Φεύγω πληγωμένη.
Και για το ευχαριστώ, σου χρωστάω μια πληγή.
Μόνο έτσι πληρώνεται η καλοσύνη που
τόσο γενναιόδωρα μου πρόσφερες.
Τι να κάνουμε …
Έτσι είναι η ζωή.
Ένας κύκλος που γυρίζει και που σε χτυπάει εκεί που χτύπησες.
Αλήθεια, λυπάμαι πολύ.
Μα, τόσες ευκαιρίες σου έδωσα να επανορθώσεις
και κάθε φορά μου έλεγες ότι άλλαξες … ότι θα αλλάξεις.
Και σε λίγο, πάλι από την αρχή … τους ίδιους στίχους,
το ίδιο τραγούδι, η ίδια μουσική, ο ίδιος χορός.
Βαρέθηκα.
Κόλλησε η βελόνα στο παλιό πικάπ όπως εσύ.
Όλα δικά σου.
Τίποτα να ορίζω.
Απορώ πως θυμάμαι το όνομα μου.
Στο παρά πέντε να μου αφαιρέσεις την ιδιότητα μου.
Σ αφήνω.
Ειλικρινά λυπάμαι.
Μάρω Πατριανάκου
26/06/2023
Φωτογραφία Web
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου