Αν ήμουν μια χορδή
της κιθάρας μου
τον κόσμο θα άλλαζα
στης γης την μαγεία
εγώ που αιώνια
πληγωμένος από έρωτα
τρέχοντας θα λουλούδιζα
με τεράστια βήματα
των δρόμων τα χιλιόμετρα
του ουρανού τα σύννορα
θα διέσχιζα.
Σχισμένος από αγρύπνια
του ήλιου το τραγούδι θα έλεγα
για τα μπλε μάτια της
το όραμα μου είναι τόσο λαμπερό
με παραισθητικές λάμψεις
και είναι τόσο τρομερό
να μην μπορώ να γευτώ
περισσότερο της ζωής τις σταγόνες
γιατί μόνο αυτή ξέρει να δίνει
το φαρμάκι της το αλμυρό.
Δώστε μου μια καρδιά να αναστηθώ
να έχει μικρότερες φλέβες
με αιμάτινο κύμα
γιατί το δικό μου μερτικό του έρωτα
το ξόδεψα στην καθημερινή
μετριότητα.
Σκιρτώντας πάνω στις λέξεις
κι ακόμη συνεχίζω να εκστασιάζομαι
σ΄ένα ρυθμό με κινήσεις κι ας
διαστέλλομαι πάνω σε κλίμακες
σε χρόνους αδύνατους
μην θολώσω του τραγουδιού τον ψίθυρο
το φλοίσβο μιας θάλασσας
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου