Μεγάλωσα. Είμαι ενήλικας κι όμως το μυαλό μου ταξιδεύει.
σε μια κουβερτούλα που ήταν αγορασμένη από την μητέρα μου
μαζί μ ένα κούκλο …
Τα είχε φέρει σε μια από τις σπάνιες της επισκέψεις
στο ξένο σπίτι που με είχε εισάγει.
Τα μάτια της πάντα βουρκωμένα και όμως χαμογελαστή.
Ηθελε να περνάει ώρες μαζί μου ώσπου έφτανε η στιγμή
να σηκωθεί να φύγει … να μου δώσει ένα γλυκό φιλί.
Εγώ σπάραζα από το κλάμα. Ήθελα να μείνει μαζί μου η μαζί της
να με πάρει. Ένα από τα δυο τουλάχιστον να κάνει.
Εγώ δεν αντέχω οταν βλέπω τα παιδιά μου να με κοιτούν
με το ίδιο βλέμμα που κοιτούσα παλιά την ξένη γυναίκα,
την φιγούρα μπροστά μου … την μητέρα μου.
Δεν είμαι μοναχός μου εκεί.
Τριγύρω μου πολλά παιδιά στην ηλικία μου …
μικρότερα κι μεγαλύτερα.
Είμαι σε δικό μου σπίτι τώρα με την δική μου οικογένεια.
Τα κατάφερα.
Εκεί είχε λίγο κρύο. Δεν έφταιγαν οι χειμώνες. Ήταν ίδρυμα.
Έφαγα τα παιδικά μου χρόνια χωρίς μάνα και πατέρα.
Δεκαπέντε χρόνια μέσα σε ξένα χέρια.
Στην γιαγιά και στον παππού δεν έχω παράπονο.
Ημουν μαζί τους ένα χρόνο.
Οι υποχρεώσεις δεν τους επέτρεπαν.
Εγώ τους ήμουν ένα επιπλέον βάρος.
Πατέρα είχα κι δεν είχα.
Δεν ήταν παρών όπως είμαι εγώ στα δικά μου.
Εξαφανίστηκε από γη και ουρανό όταν έμαθε για μένα.
Για εκείνον δεν υπήρχα …
ούτε όταν πήρα την πρώτη μου ανάσα.
Σήμερα που είμαι άντρας θέλει να με γνωρίσει …
θέλει να με μάθει.
Τι να το κάνω όταν έχω κάνει προσπάθειες
να τον πλησιάσω, και αντί να μου θερμαίνει
την καρδιά, μου την πληγώνει.
Κατηγορεί τη μητέρα μου και μένα για όλη του
την δυστυχία σαν να ήμουν εγώ που έφταιξα,
που ζήτησα να γεννηθώ σ αυτή την κοινωνία.
Πάνε χρόνια που συγχώρεσα τη μητέρα μου
γιατί με παρακαλούσε.
Έπρεπε να βρει μια εργασία να με φροντίζει
κάποιος όλη μέρα και νύχτα.
Την καταλαβαίνω. Τις ίδιες ευθύνες έχω και το ίδιο επιδιώκω.
Η μητέρα μου ήταν ανένδοτη να με δώσει για υιοθεσία.
Το ωράριο της συνεχίζει να μην είναι σταθερό μέχρι σήμερα.
Μια ζωή θυσιάζεται για μένα χωρίς να με χορταίνει.
Χωρίς να έχει την βοήθεια κανενός. Χωρίς να την γυρεύει.
Είμαι τυχερός που έχω μια ηρωίδα μάνα παρόλα
που μεγάλωσα σε ίδρυμα τα παιδικά μου χρόνια.
Για τα εγγόνια της δεν λείπει, και σε όποια δυσκολία,
είναι πάντα πρώτη.
Είμαι μεγάλος.
Είμαι μικρός.
Ακόμα έχω ανάγκη της μάνας μου το χάδι.
Μάρω Πατριανάκου 02/07/2023
Φωτογραφία Alamy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου