Έπεσα μιαν αυγή σαν φύλλο,
Ήσουν η αυγή μου κι έβρεχε στα μάτια σου.
Άγγιξα με τα ακροδάχτυλα τα μάγουλα της μέρας που
Έψαχνα αυγή μου στους άδειους δρόμους να φανείς
μα η πόλη έκρυβε θαρρείς τα χνάρια μας στους ήχους .
Απεγνωσμένα σε στίχους ψάχνω την δική μου δροσοσταλιά,
εκείνη που απ'το δάκρυ σου πάνω μου στάλαξε.
Και φυσά ο άνεμος.
Ταξιδεύω μαζί του σε άγνωστους προορισμούς,
και το όνομα σου γράφω αυγή και λέω
σ'αγαπώ ζωή που ξημερώνεις.
Τί κι αν ένα είμαι πεσμένο φύλλο μοναχό;
Το μόνο που κάνω, είναι να σου λέω σ'αγαπώ
με χίλιους τρόπους.
Σωστό η λάθος διάλεξα σταθμό;
Σε ποιό δρόμο θα με βγάλει το ταξίδι;
Ποιός τάχα θα μου πει τι είναι σωστό
απ'τους ανθρώπους;
Άλλαξε εσύ αν θέλεις προορισμό,
για μένα το εισιτήριο έχει λήξει
Βρίσκομαι στον τερματικό σταθμό
μόνο ταξίδι που μου γνέφει είναι η θλίψη.
Μα εσύ αυγή,
όσους κι αν αλλάξεις προορισμούς,
πάντα τον ήλιο θα έχεις να σε συντροφεύει,
πάντα θα βρίσκεσαι σε μιαν αφετηρία, πάντα ελπίδα θα ξυπνάς.
Εγώ, πεσμένο φύλλο, μιά βαρκούλα,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου