Την λαξευμένη πληγή στα σώματα μας
με το δάκρυ της ελιάς σφραγίσαμε,
οι χυμοί του ροδιού σε κανάλια έτρεχαν
και αισθήσεις στις ακακίες φτερούγιζαν.
Αμάραντος ο έρωτας βλασταίνει
μαζί με δυόσμους και βασιλικούς
γύρω απ' τα χείλη του πηγαδιού.
Μυστήριο ιερό ανέβλυζαν
τα κάστρα των επιθυμιών μας
ραντίζοντας τα κορμιά μας με στοχασμούς.
Ο ήλιος μπρούτζινος ,μας έψηνε
με την αρμύρα της θάλασσας
και τα σταφύλια της οργής
την αγιότητα του κόσμου καθόριζαν.
Οι βράχοι των συμπληγάδων
τους αναστεναγμούς έστυβαν
και φλόγες γαντζωμένες στα κορμιά μας χόρευαν.
Η χλόη πρασινίζει στα ερείπια των γεφυριών
και ο φόβος με κλαψιάρικα τραγούδια
χώρο δίνει στο δύσβατο της ελπίδας.
Σιωπηλός ο χρόνος ,ανεπίστρεπτος
και αδάκρυτος, στο αντιφέγγισμα της απανεμιάς
την λήθη ασυγκίνητη αφήνει.
Για πόσο ακόμη θ’ αργήσει
η αυγή της ευτυχίας.
Το ουράνιο τόξο ,με το δάκρυ μου
βαμμένο τις καρδιές μας ενώνει,
οργασμικά χρώματα τα σώματα μας στολίζουν,
λάμψη αμφίκυρτη η χαρά ,
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Τροποποιημένο
ΕΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟΙΣ 26/07/2016
Ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφή