Του φθινόπωρου τα δειλινά,
τα μάτια μου τα ανοιχτά,
για την ζωή πεθαίνουν.
Ο θρίαμβος της φύσης,
εξυμνεί την απογείωση,
της ομορφιάς της.
Το συναπάντημα της ζωής και του θανάτου.
Της ζωής και του πεπρωμένου της.
Δρόμοι ανοίγονται στην φαντασία μου.
Άντρες που ερωτεύονται γυναίκες,
που χρυσολάμπουν στον άλικο ορίζοντα.
Γυναίκες που λατρεύουν τον έρωτα.
Φιγούρες που αναζητούν
έλεος και τροφή από τα χείλη των εραστών.
Κραυγή χαράς κι αγωνίας
μέσα μου και έξω μου.
Παντού όπου κι αν αντικρίζω
τα ματωμένα δειλινά του φθινόπωρου.
Ο ήλιος αποκρύπτεται στη δύση,
σαν σε φυγή σε αργό γύρισμα
κινηματογραφικής ταινίας.
Στην απεραντοσύνη.
Σαν σε μήτρα της αιωνιότητας.
Και φλογίζει τα σωθικά μου.
Κατακαίει τα μέσα μου.
Τα σπλάχνα μου,την πηγή του έρωτά μου.
Του φθινοπώρου τα δειλινά
συνομιλούν με την ψυχή μου.
Την εκτοξεύουν στα ουράνια,
ή την καταγκρεμνίζουν στο
άπειρο,πέρα απ'την γη μου,
μέσα στο χάος του κορμιού μου.
Στα μάτια μου ανάβει το Φως
του αιώνιου Σύμπαντος
Μου γεννούν εντός μου,
κάθε τι αληθινό,αυθεντικό και σπάνιο.
Από την σάρκα μου γεννιέται η ομορφιά,
μέσα στην αγκαλιά μου.
Μεγάλη τύχη να αξιοθώ,
σήμερα πάλι να ξαναγεννηθώ
σε ένα ακόμη δειλινό του φθινοπώρου.
Η σελήνη κι ο ήλιος ερωτοτροπούν,
στον δικό μου,στον πλατύ μου
τον ορίζοντα κι απόψε...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου