Γράμμα έγραφε και γραφή,
γιος μάνας χαϊδεμένος.
-Μανούλα μου στην ξενητειά,
που είμαι, που ξημερώνω,
σαν το σκιαγμένο το πουλί,
μαζί τους δεν φιλιώνω.
Έμαθα γλώσσα να μιλώ,
που δεν την αγαπάω.
Στην σκέψη μου και στην καρδιά
Ελληνικά μιλάω.
Ο ήλιος μέρες έχει να φανεί.
'Ολον τον χρόνο βρέχει.
Στην χώρα αυτή την σκοτεινή,
χαμογελα δεν έχει.
Όλη την μέρα στη δουλειά
και συννεφιά και λύπη.
Μου λείπες εσύ, η γειτονιά,
η Πατρίδα μας μου λείπει.
Στο χωριό μου είμαι
ο γιος της Μήτσαινας.
Με ξέρει ο καθένας.
Εδώ είμαι ξένος κι άγνωστος.
Εδώ είμαι ο κανένας.
Κι αν ξημερώσω το πρωί,
κανέναν δεν τον νοιάζει.
Κι αν δεν ξυπνήσω μια αυγή,
κανείς μαύρα δεν βάζει.
Κι αν πεθάνω μάνα μου,
εδώ στα μαύρα ξένα,
κανένας δεν θα κλάψει.
Μήτε παπά ορθόδοξο,
δεν έχει να με θάψει..
Κι αν έχει όλα τα καλά,
άφθονα πλούτη η ξενητειά,
ήλιο και καθαρό αέρα,
δεν βρίσκω εδώ πέρα.
Εδώ έχω χρόνους και καιρούς
Χειμώνες πέρασα ψυχρούς,
Πεθύμησα μια αντηλιά
στο εξωκκλήσι του Αη Λια
Πεθύμησα και μια αγκαλιά
Πεθύμησα μια μέρα
με φίλους και με χωριανούς
να αλλάζω καλημέρα
Δεν με σηκώνει η ξενητειά.
Μ΄αρρώστησε το κλίμα
θέλω γαλάζιο ουρανό,
Θέλω τον ήλιο λαμπερό
καλοκαιριού τη λαύρα
της θάλασσας την αύρα
το δροσερό το κύμα.
Θέλω του κάμπου τ΄άπλωμα
και του βουνού αγέρα,
να βόσκω το κοπάδι μου
να παίζω την φλογέρα..
Εγώ είμαι γιος περήφανος.
Για δουλικό δεν κάνω.
Στο χωραφάκι μου αφεντικό,
αφέντης στα πρόβατά μου.
Πατέρας στα παιδάκια μου
και γιος στα γονικά μου.
Ένα όμορφο ποίημα, από την συλλογή με τα παραδοσιακά
ποιήματα -τραγούδια, του νόστου και της επιστροφής.
19-2-2022 Θεοφανώ Π. Θεοχάρη
πολυ ωραιο
ΑπάντησηΔιαγραφή