Ο Σταθμός... Χάρης Παπασάββας.

Είναι στιγμές που τα λόγια πετούν

χωρίς εισιτήριο στο υπερώον,

χάνουν την θέα των αναμνήσεων

αλλά φωτίζουν την σκέψη.

Πετούν τα λόγια ,όπως οι ψυχές

στις τύχες των δρόμων υφαίνουν την δόξα

και αφήνοντας με δούλο του κορμιού μου.

Είναι στιγμές

που τα λόγια πετούν,

όπως οι κυματιστές πεταλούδες προσπερνούν

τα χρωματιστά τριαντάφυλλα ,

μερικές καίγονται στην τρεμουλιαστή

φλόγα του λυχναριού,

άλλες καίγονται στις φλογερές αγκαλιές

και μερικές μεταμορφώνονται σε

κιθάρες μοναξιάς που κατατρώνε

τον πόνο και την πίκρα.

Ως εραστής του σταθμού της ζωής

είμαι ευγνώμων,που όλα τραγουδούν

σπάζοντας τις αψίδες της σιωπηλής ζωής,

όταν φιλιόμαστε με μισόκλειστα τα μάτια.

Ο αγέρας εξακολουθεί να απλώνει την

μονόδρομη αλυσίδα των λόγων

στην όαση της αγάπης μας

και η αγάπη ,τρένο των δυο μας,

κουλουριάζεται βαθιά αναστενάζοντας

στον σταθμό της καρδιάς.

Πάνω σε πλανόδιους ήχους

εκτροχιάστηκε η νύχτα,

και σε ένα πολύχρωμο φτερό πεταλούδας μέθυσε

από τα προπλάσματα των θωπειών και των

πολύχρωμων φώτων της απολύτρωσης

σβήνοντας την μνήμη απ΄ τους ίσκιους των λογισμών.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ