Μια κραυγή... (Νίκος Ορφανίδης)

Μέσα στα τρεμάμενα μου χέρια
κουρνιάζει η ελπίδα μου
μέσα στης λύπης τις ορδές
και μες στων άστρων τις σιωπές
στον μολυβένιο ουρανό
να ψάχνω την πορεία μου

Και μια κραυγή να σπάει πάλι την σιωπή
στους άνισους κανόνες
μες στο νταμάρι της ζωής
εκεί που πνίγεται η αυγή
και στης ζωής μου τους χειμώνες

Χρόνια στο γκριζόμαυρο τοπίο
βαδίζω στους χειμώνες μου
μέσα στην μνήμη της βροχής
μες της αγάπης την σιωπή
στο πληγωμένο παρελθόν
με καίνε οι εικόνες μου