Ήταν γλυκό πολύ, εκείνο το απόγευμα.
Γλυκό και τ’ απόβραδο, στο πλάι της, ήταν!…
Εύθραυστο αγγείο, η ομορφιά της,
ερυθρόμορφο, αέτωμα αρχαίου ναού, το ανεπιτήδευτό της…
Στα χείλη της, η Αφροδίτη επαίρονταν,
στα μάτια της, οι θάλασσες ωχριούσαν!…
Λάβρος ανάβλυζε και με πλημμύριζε ο Έρωτας,
Σάτυρος Πόθος με κατέκλυζε…
Τις πιο κρυφές ελπίδες μου, ανάδευε το σούρουπο
κι η νύχτα, μύριες υποσχέσεις, μου ψιθύριζε!…
Σπαρτάραγε η αδημονία, εντός μου, ασύδοτη.
Αιφνίδιος και αναίτιος, με κατέβαλε, ο γόρδιος δισταγμός!…
Ήταν γλυκό πολύ, εκείνο το απόγευμα.
Γλυκό και τ’ απόβραδο στο πλάι της, ήταν!…
Μέσα στα μάτια της, καράβια αρμένιζαν.
Καράβια, και μέσα δε μ’ είχαν!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου