Τραυματισμένες ζωές ανθρώπων απεγνωσμένων.
Ψυχές σμπαράλια
Μάτια σε απόγνωση.
Πνευμόνια χωρίς ανάσα.
Δύναμη καμία.
Αθώες ματιές σε μόνιμη απορία.
Ερωτήσεις δίχως απάντηση.
Απόγνωση στο μέγιστο βαθμό.
Εικόνες φρικτές δίχως έλεος.
Περιγραφές χωρίς λόγια
Ανάσα μόνο ο Χάρος που λαίμαργα ξεδιψά
την αλλόκοτη χαρά σε ένα πύρινο χορό
που βγάζει ποτάμι τις γλώσσες του.
Τα δάκρυα στεγνώνουν.
Το μυαλό στενεύει στην αποκοτιά.
Σαλεύει ο τρελός μόνος του σε μια ζήση χωρίς ζωή.
Παραμιλάει κάτι για κάτι λίγες οικονομίες
για κάτι κόκκινα δάνεια για κάτι αντοχές.
Και πάλι τα μάτια. Αυτά τα μάτια
πώς με κοιτούν τώρα μέσα στα μάτια.
Και ο πόνος ανείπωτος.
Κάτι ζώα καίγονται άσπρα και μαύρα άλογα
τρέχουν για να γλιτώσουν
από κάτι αλλόκοτα εξωφρενικό.
Και δεν είναι τα μόνα όντα αλίμονο.
Δεν υπάρχουν λόγια με ακούς;
Δεν μπορείς να μένεις στην ησυχία σου.
Μια ζωή στην ησυχία σου. Με ακούς;
Δεν θα μπορείς να αναπνέεις.
Δεν θα βλέπεις πράσινο.
Με ακούς; Τελειώνει το οξυγόνο.
Με ακούς; Δεν θα έχεις ζωή.
Με ακούς; Φλέγεται το έσω μου,
το έξω μου, τα ενδότερα μου.
Δεν γίνεται να υπάρχει μόνιμα
αυτή η επανάληψη της ιστορίας.
Με ακούς; Σήμερα είσαι εσύ. Αύριο εγώ.
Μετά πιάσε ένα όποιο σημείο στο χάρτη.
Η καταστροφή. Μέτρα τις καταστροφές.
Με ακούς; Δεν μπορώ να περιγράψω πια
αυτή την άθλια καλοκαιρινή επανάληψη μιας
παρατεταμένης καταστροφής.
Θέλω τον πλανήτη μου,
όπως τον θέλω, χωρίς άλλο πόνο.
Πονάω με ακούς;
Θέλω τον πλανήτη μου με τα δάση,
τον ουρανό τον καθαρό, τα ζώα του,
τα καθαρά νερά του.
Θέλω την ομορφιά του. Με ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου