Πεινασμένη θάλασσα... Κική Γαβαλά..!

Αχ Χρόνε 

σαν ανεμοδαρμένo κύμα τρέχεις 

φέρνοντας την αίσθηση της στασιμότητας 

σε όσους ονειρεύονται αλλαγές σαν εμένα!

Νιώθω τις προσδοκίες άφαντες 

σαν καράβια χωνεμένα στο πέλαγο!
Μοιάζω σαν να προσμένω ν' ακούσω 

το γλυκολάλημα πουλού 

που το καημένο βαλσαμωμένο σιωπά!

Μοιάζω ακίνητος βράχος 

που θαλασσοδέρνεται 

βογγώντας στην ορμή των κυμάτων.
Αχ κι εσείς ασταμάτητα έρχεστε 

το ένα πίσω απ το άλλο, 

σε ακάλεστη φουρτούνα.. 

Πως να αντέξουν οι ελπίδες 

στην κατάρα που στελνει η αγριεμένη 
η θεριεμένη θάλασσα 

σέρνοντας τον έρμο γιαλό μου;
Μένω ανήμπορη 

να κοιτώ το σκόρπισμα των κοχυλιών 

που πόσα χρόνια ένα ένα μάζευα!

Τι λαίμαργα που τα καταπίνει η θάλασσα!
Η θλίψη μού πιάνει το χέρι σφίγγοντας το θανατερά!!
Εκείνο το καψερό 

παραλύει ανίκανο να χαιρετήσει 

τα φευγάτα όνειρα που άνοιξαν κάτασπρα πανιά, 

σύμβολα της άνευ όρων παράδοσης στο κατεστημένο 

όπου τα "πρέπει" βασανίζουν τα "θέλω" 

κι οι πεθυμιές ντύνονται ενοχές!

Πως να στηλώσω την άρρυθμη καρδιά μου 

που γονατισμλενη κλαίει πάνω στο βωμό του συμβιβασμού;

Νοερά δάκρυα 

χύνονται στην αγκαλιά της θάλασσας να την πικράνουν...
Φαρμάκι έστεκαν τα φιλιά 

πάνω στα κοκκινοβαμμένα χείλη.
Με όξος και χολή μ' έραναν έρωτες κι αγάπες...

Κρίμα εγώ ονειρευόμουν νέκταρ θεών!

Θεούς πουθενά δεν αντάμωνα όσο κι αν έψαξα! 

Μόνο δαίμονες γνώρισα που ζητούσαν να τους δαμάσω!
Τότε κατάλαβα ότι έζησα μια ζωή με μύθους, 

που είχε έλθει πια και γι αυτούς η ώρα να πεθάνουν!

Αυτοί ήταν τα μόνα μου πλούτη!
Κι αυτή ήταν η μόνη αλλαγή που έγινε 

ενώ εγώ άλλες αναζητούσα!
Από όλες αυτές όμως, 

μόνον αυτή με καταδέχτηκε! 

Ακριβώς εκείνη που με νύχια 

και δόντια πάλεψα να εμποδίσω να έλθει!