Το τελευταίο πορτραίτο ... Φαίδρα Καψωμενάκη.

Καθισμένος μπρός στο ανοικτό παραθύρι 

αυτό το γλυκό βράδυ της άνοιξης 

έστελνε το βλέμμα αδιόρατα αφηρημένο 

στις τελευταίες ακτίδες του ηλιοβασιλέματος .. 

Ενας ξακουστός ζωγράφος ,

απόμαχος πια βρήκε σε αυτήν την ήσυχη γωνιά, 

στο μικρό ψαροχώρι,

τον τόπο να ζωγραφίσει αναμνήσεις και όνειρα 

που η ζωή τους έκλεισε τον δρόμο ... 

Τα έργα του είχαν βραβευθεί 

σε σπουδαίες εκθέσεις στον κόσμο 

και έγιναν μήλο της έριδος 

σε φιλότεχνους επιβραβεύβοντας το ταλέντο του ! 

Μέρες τώρα καθόταν ,

εκτός από τις λίγες μεσημεριανές ώρες 

που ξαπόσταινε ,μπρος σε ένα ατέλειωτο πίνακα ! 

Στο πάνω μέρος δυο ξανθές πλεξούδες .... 

Πιο κατω ενας χείμμαρος ξανθά κύματα, τα μαλλιά της ... 

Αναποφάσιστος έκλεινε τα μάτια 

και ο νούς του έτρεχε σε κείνο το καλοκαίρι 

πριν τέσσερις δεκαετίες ... 

Φανταζόταν αυτόν τον υπέροχο άγγελο 

που σαν ορμητικό ποτάμι 

είχε παρασύρει τα πάντα στην ζωή του ! 

Δεν ήξερε τι να προτάξει στον καμβά .. Αυτές τις πλεξούδες 

που του αναστάτωσαν την ζωή οταν έβλεπε την κοπελιά 

να περνά με την χάρη των δέκα επτά της χρόνων 

η τον χείμμαρο των λυτών της μαλλιών 

που ανέμελα ο άνεμος τα χαϊδευε με τόση αγάπη ,

οταν πάνω στο ποδήλατο της 

εκανε την απογευματινή της βόλτα .... 

Πόσο ζήλευε τον άνεμο !!!! 

Πόσες νύκτες με συντροφιά ενα σβηστό τσιγάρο στα χείλη 

περίμενε αδιάφορα τάχα στη γωνιά του σπιτιού της 

μόνο και μόνο για να ακούσει το γέλιο της !!! 

Αυτό το γέλιο που ομόρφαινε τους ήχους της νύκτας ! 

Να δεί κλεφτά τα υπέροχα γαλάζια της μάτια ! 

Αυτά τα δύο άστρα που έκαναν τα αστέρια του ουρανού 

να χλωμιάζει το φώς τους ! 

Αυτός ενας τριανταπεντάχρονος ζωγράφος 

που η διασημότητα, του χτύπαγε την πόρτα ! 

Οι πόρτες του κόσμου άνοιγαν διάπλατα γιαυτόν ! 

 Φθινοπώριαζε η ζωή του και έπρεπε 

να προλάβει ....καριέρα και όνειρα ... 

Μια άνοιξη εκείνη ! 

Η ζωή τής είχε χαρίσει με γενναιοδωρία την ομορφιά !! 

Και ο έρωτας !!! Αγγιξε την καρδιά του 

και αναστάτωσε την προγραμματισμένη καθημερινότητα του ... 

Ποτέ δεν της μίλησε ! 

Ποτέ δεν επέτρεψε στην ματιά του 

να της φανερώσει την φλόγα του!!!!! 

Ποτέ δεν τόλμησε να της πει πως οτι ζωγράφιζε 

είχε το άρωμα της ,το χρώμα της ,την αύρα της ,

την αγγελική της οψη ,το δροσερό της γέλιο.. 

Τα δυό παιδικά της χείλη 

σε πόσα αλλα πρόσωπα χάρισαν το χαμόγελο τους ! 

Ποτέ δεν έμαθε πως έγινε η μούσα 

που οδηγούσε νού και χέρι ....

πως της χρωστούσε ολη την δόξα του .... 

Και απόψε μπερδεμένος ,ευτυχισμένος ανυπόμονος 

δεν ήξερε με τί να φωτίσει τον τελευταίο του πίνακα ! 

Τις παιδικές της πλεξούδες 

η τα ξανθά κύματα που έπνιγαν τα όνειρα του 

ατέλειωτες νύκτες .... 

Τι σημασία είχε ? Ηταν τόσο ευτυχισμένος απόψε ! 

Ούτε ο χρόνος πιά δεν του το αρνιότανε ...... 

Ο πίνακας το πρωϊ θα ειχε τελειώσει 

και εκείνος θα έβλεπε το τελευταίο του όνειρο ,

στην δική του νύκτα ... Ευτυχισμένο όνειρο ! 

Δεν θα είχε την υπογραφή του διάσημου ζωγράφου ! 

Μόνο το όνομα εκείνης ! Της αιώνιας άνοιξης ....

της άνοιξης του .....