Δεν είσαι εδώ... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Καιρός θυμωμένος..χειμώνας την ύστατη στιγμή που ξεψυχά, 

παίρνει πάλι ζωή..αλλόφρων δείχνει τη δύναμή του 

λες και τον υποτίμησαν..σα να τον προσέβαλλαν..

πίσω από τα τζάμια πια ο κόσμος μοιάζει τόσο απειλητικός..

δύσκολο βράδι..πότε άρχισε..που θα τελειώσει..

αποτσίγαρα στο ξεχασμένο σταχτοδοχείο στη βεράντα έχουν

πνίξει τη λύπη μου προ πολλού..εδώ ήθελα να είσαι τούτη

τη δύσκολη ώρα που ακόμη κι ο καιρός με πολεμά..

τα υγρά ποτάμια στο τζάμι δεν ξέρω αν είναι το δικό μου

παράπονο ή του ουρανού..δεν τολμώ να κατευθύνω ψηλά το

βλέμμα..δεν αντέχω να αντικρύσω τόση αγριότητα..

τόσες αποχρώσεις του μαύρου δεν βαστώ..

θα έρθεις είπες...το ξέρω πως θα το κάνεις...

απλά και τα δευτερόλεπτα τούτα γενήκαν αιώνες..

θολώνουν το τζάμι αναστεναγμοί και προσδοκία..

κάποια στιγμή η καρδιά χτυπά αλλιώς..η ανάγκη

μου παίρνει τη μορφή σου...γράφω το όνομά σου στο τζάμι

όπως έγραφα παιδί και με μάλωνε η μητρική φωνή..

τώρα σιωπή.. κρυώνω..

γιατί καθυστερείς και λιγοστεύει το οξυγόνο όσο πάει;

κάτι λένε τα κλαριά καθώς μάταια παλεύουν να αντισταθούν 

σε ένα βοριά λυσσασμένο..

νομίζω προσπαθούν να πουν πως έρχεσαι..

η ψυχή μου αρχίζει χορό μες τα σωθικά μου..

ίδιος ακόμα καιρός μα..όλα είναι όμορφα..ήρθες..

τώρα δεν υπάρχω απλά..τώρα πάλι ζω...