Δεν υπάρχουν άγγελοι...Μόνο φτερούγες... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Δεν υπάρχουν άγγελοι..στις δικές σου πλάτες ωστόσο 

πάντοτε εγώ έβλεπα φτερούγες...Φτερούγες έρωτα..

Φτερούγες θανάτου.. Σαν με κάρφωσες με δυο μάτια 

που έβγαζαν φωτιές,πέθανα...Δεν ζήτησα παραδείσους 

μα αυτό δε σημαίνει πως θα περνούσα εύκολα και πύλες 

που στην κόλαση θα με οδηγούσαν..

Να κουρνιάσω λαχτάρησα κάτω από τούτα τα φτερά 

σαν σπουργίτι που οι μοίρες στυγνές στάθηκαν μαζί του...

Που τα φεγγάρια πάντοτε μέναν μισά στον όποιο ουρανό 

ξανοίγονταν..Για να ξαπόσταινα λίγο κάτω από δαύτες..

Θα έδινα τη ζωή μου..Πια δεν έρχεται ο ύπνος δίχως 

αντάλλαγμα κι αυτός μα δε με νοιάζει..Ως το πρωί 

λουλούδια της νύχτας αναδύουν τα μάγια τους με αρώματα 

που με τυλίγουν εισχωρώντας από μια χαραμάδα τόση δα..

Γλυκός που είναι ο θάνατος όταν με καταπίνεις...

Δε ξεχνιέμαι.. Κάθε που σε εξερευνώ με όλες τις 

αισθήσεις μου..Στις πλάτες καταλήγω...Ψάχνω ακόμη σημάδια...

Σε ακούω όταν χωρίς εμένα σφαδάζεις από απόγνωση...

Κείνες τις ώρες δεν ξέρω πως μα βγάζω εγώ τις φτερούγες 

και έρχομαι... Φτερούγες έρωτα..Φτερούγες θανάτου...

Αν απαιτεί κάποια θυσία Θεός..Τούτο το ολοκαύτωμα 

είναι ιερό.. Δε ζήτησες παραδείσους μα εγώ τους φτιάχνω 

για σένα στο λεπτό.. Μην ψάξεις σημάδια στις πλάτες 

τις δικές μου..Δεν υπάρχουν..Εγώ είμαι κι έρωτας..

Εγώ και ο θάνατος και για τους δυο μας..