Έλα λοιπόν μέρα αναλοίωτης φωταψίας.
Τίποτα άλλο δεν ποθεί το περισσότερο
η αγκαλιά των ματιών μου.
Στην αφή των χεριών σου να δικαιωθεί το ρίγος
που τώρα μετεωρίζεται άσκοπα.
Στα χείλη σου να αναπνεύσει η εκπλήρωση
των ψιθυρισμένων ονείρων μου.
Στο διάφανο κορμί σου όλες οι σιωπές
να φεγγοβολήσουν αποκάλυψη.
Ω, ήττα των κουρασμένων δακρύων!
Ω, φυλακισμένα λόγια που λευτερωθήκατε!
Ω, νίκη της θάλασσας της ανοιχτής
κέρδος του αξόδευτου ήλιου!
Στην αγκαλιά των πλεγμένων χεριών μας
να υψωθούν οι οάσεις μας.
Πάνω απ' τις λυγισμένες ερήμους της λύπης.
Ιδού ο δρόμος μας.
Αυτός που ανάβουν και καίγονται τα κύματα
του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου